Nýjar kvöldvökur - 01.07.1945, Blaðsíða 48

134
VITASTÍGURINN
N. Kv,.
,,Já, hér er dásamlega dýiðlegt, frú Bram-
er.“
„En að hugsa sér að vera hér eins og í
fangelsi, alla ævi,“ sagði hún.
„Hvað er lífið, frú mín góð? Áður en var-
ir, er því lokið.“
„Áður en varir,“ tautaði hún.
„Sjáið þér froðuflekkina þarna niðri á
víkinni? Ætli rnaður að grípa þá með hönd-
unum, eru þeir óðar horfnir; en niðri á
botni eru ef til vill fáeinar skeljar með skín-
andi fallegum, hvítum perlum, sem bíða
þess að verða dregnar upp einn góðan veð-
urdag og fá að blika og ljóma í sólskininu."
„Við hvað eigið þér með þessu?“ spurði
hún.
„Þær eru eins og góðverkin í lífi voru,
þær hverfa ekki eins og sjávarfroðan."
„Þér talið alveg eins og prestur, eða rétt-
ara sagt, eins og heimspekingur," sagði
hún og brosti til hans.
„O, jæja, ég er sennilega orðinn dálítið
sérvitur af að labba um hérna uppi í ein-
verunni í öll þessi ár. Á löngu næturvökun-
um verður maður annað livort að spjalla við
sjálfan sig, eða þá við. . . . Drottinn.“
Þau sátu lengi og spjölluðu saman. Smám
saman féll.ró og kyrrð á hana, og hún trúði
honum fyrir áhyggjum sínum og þjáning-
um. Þetta kom eins og sjálfkrafa og óvænt
eðlilega, að hún fékk hiklaust traust á þess-
um rólega, hljóðláta manni---------.
Hann fylgdi herini ofan stigann. Er þau
komu ofan í stofuna, bað hún um að fá að
setjast niður og þrýsti hendinni að brjósti
sér. Hann studdi hana til sætis í legubekkn-
um.
„Eruð þér veikar, frú Bramer?“ spurði
hann og lagði svæfil að baki henanr.
„Nei,“ sagði hún veikróma, „en mér hefir
skjátlast---mér hefir skjátlast svo------.“
Höfuð hennar hneig niður á brjóstið. Frú
Eleónóra Bramer var látin.
Um kvöldið kom Sylvester og bar látna
konu sína ofan ,;Vitastíginn“, og síðan ók.
hann henni í síðasta sinn heim að Bjarka-
setri, en fánar bæjarins voru dregnir niður
í hálfa stöng, hver af öðrum. Það hafði bor-
izt eins og eldur í sinu um allan bæinn, að
frú Bramer hefði dáið af hjartaslagi uppi í
vita. Og nú mættust hugir allra bæjarbúa
sem snöggvast í sameiginlegri minningar-
hátíð.
En í livert sinn, sem Sylvester lagði ný
blónr á gröf henanr, tautaði hann lágt við
sjálfan sig: „Hún nreinti það samt vel.“
Uppi í turninum sátu þeir saman eitt
lognbjart haustkvöld, Adam og Gottlieb, og
brutu heilann um lreimspekilegar örlaga-
gátur og önnur rök lífsins. Þeir voru sam-
rnála unr það, að báðir hefðu þeir sloppið
furðulega vel í gegnum lífið, og miklu bet-
ur en þeir raunverulega ættu skilið.
„Hö-hö, — þú hefir átt það skilið, Adam!
Þú hefir verið mesti drengur alla ævi, alveg
ótrúlega — en að ég skuli lrafa konrizt heill
á hófi hingað til, það er blátt áfranr krafta-
verk.“
„O, ætli að Sören gení og Auróra t. d.
hafi nú ekki stutt dálítið upp undir,“ sagði
Adam hlýlega og brosti.
„Það er einskis virði, skal ég segja þér, —
nei, vinur sæll, Drottinn heimtar nú víst
meira en þess háttar smámuni."
„Það er ekki vörumagnið, senr um er að
ræða, Gottlieb, heldur vörugæðin,“ sagðr
Adam.
„Hö-lrö-hö, guð konri til unr vörugæðin!
En ég hefi nú gert, eins og ég gat bezt og
hafði vit á.“
Fía kom í þessu með bakka. Hún rak
hann ofurlítið í handriðið, svo að glanrraði
í glösunum.
„Nú lrringir Fía til aftansöngs, lrö-lrö,“
sagði Gottlieb og opnaði fyrir henni. Síðan
brugguðu vinirnir tveir sér dökkbrúnt
rommtoddý og drukku skál Fíu.
Skömmu síðar fór Adam að fága stóru