Nýjar kvöldvökur - 01.07.1945, Blaðsíða 49

n: Kv.
VITASTÍGURINN
135
rúðuna fyrir framan ljósker vitans til að
geta séð betur út á hafið, sem nú lá spegil-
bjart og kyrrt, eins langt og auga eygði.
Stór, rauð sól var að síga í haf úti við sjón-
deildarhring. Adam stóð andartak kyrr,
greip síðan sjónaukann og kallaði:
,,Nei, haldið Joið kannske ekki, að komnir
séu tveir nýir selir á Flatasker! — Já, er það
ekki, eins og ég er vanur að segja: Hafið
veltir allsnægtum sínum inn til okkar, Fía.
"Við auðkýfingarnir eigurn gott!“
ENDIR.
Osvífinn tarfur.
Duuberton lávarður, sem var þingmaður
í efri málstofu brezka þingsins fyrir löngu,
þótti vera hégómlegur og jDÓttafullur. —
Einn sróðan veðurdag var lávarðurinn á
skemmtigöngu úti um engjar og haga; en
þar var mannýgur tarfur á heit, fannst rétti
sínum hallað, rak upp öskur mikið, stökk að
lávarðinum og bjóst til að leggja hann und-
ir. Lávarðurinn flýði undan sem fætur tog-
uðu í dauðans ofboði. Var hann kominn að
niðurfalli af mæði, þegar hann komst að
hárri girðingu, gat klofazt yfir hana og forð-
azt bráðan háska. Þar hitti hann fyrir eig-
anda tarfsins, gildan og gegnan bónda.
„Maður minn,“ grenjaði lávarðurinn.
„hvað á það að þýða, að láta þetta bandóða
villidýr ganga laust í haganum?“
„Herra minn,“ svaraði bóndinn, „ég
held, að tarfurinn hafi alveg sama rétt og
þér til að hlaupa um í haganum."
„Vitið þér, hver ég er?“ grenjaði lávarð-
urinn.
Bóndinn hristi höfuðið og þagði.
„Ég er þingmaður í efri málstofunni, —
Dubarton lávarður!"
„Einmitt það,“ svaraði bóndinn og brosti,
„en það átti yðar hágöfgi að segja tarfin-
um!“
K. M. J. BJÖRNSON:
Þú alheimsandi . . .
Með þrá og söknuð sælu stunda
í sorg og gleði spyrja menn,
mun ennþá langt til fagnaðsfunda,
mun fylling tímans komin enn;
að líkarn ennþá yndislegri
sér andinn skapi’, er drauminn gaf,
og von og ástir ennþá fegri
við eignumst fyrr en vitum af.
Vér skynjum I jóss og skuggamyndir,
en skiljum eigi’ að ráða þær,
en vonarelda vonin kyndir,
unz vissan eilíf sigrað fær.
Hvert tap er gróði, annað eigi,
að orku verður þjáning liver,
hver sorgarnótt að dýrðardegi
og dagrenningu fagna ber.
Ó, dýrð sé Jrér þú alheimsandi,
þú ert það líf, sem þörfnumst vér.
Vor gáta’ er leyst, þá víkur vandi,
er vitum glöggt hvert stefna ber.
Og þegar jarðlífs bresta böndin
við berumst frjáls í sólarátt.
Það hillir undir óskalöndin
og óðul þeirra’, er stefna hátt.
Sonurinn: Veiztu pabbi, að í sumum
hlutum Iandlands þekkja mennirnir ekki
konurnar sínar fyrr en þeir eru giftir þeim.
Faðirinn: O — þvi skyldi Indland vera
öðruvísi en önnur lönd að því leyti.
Litla dóttirin: Hvað gera englarnir,
mamma?
Móðirin: Þeir spila á hörpur og syngja.
Dóttirin: Hvað! Hefir guð ekkert útvarp?