Nýjar kvöldvökur - 01.07.1945, Side 50

N. Kv-
Richard Sale:
Flóttamennirnir.
Skáldsaga.
Maja Baldvins þýddi úr ensku.
(Framhald).
Ég leit upp og ætlaði að kalla á Cam-
breau um leið og slokknaði á eldspýtunni,
en þá var hann kominn aftur. Hann var
með stóra skel í hendinni og ég horfði á
hann brjóta hana í tvennt. Hann rétti mér
helminginn.
„Þetta er hárbeitt," sagði hann. „Jafnvel
betra en hnífur. Notaðu eggina, þar sem
skelin hrotnaði í sundur, þú skalt sjá, að
það er ágætt að skera með henni.“
Ég reyndi skelina á þumalfingursnöglinni
og fann að luin var hárbeitt.
,,Jæja,“ sagði ég. „Ég þarf að fá hjálp. Þú
verður að halda á eldspýtunni yfir öklanum,
meðan ég er að skera í hann.“
„Allt í lagi,“ sagði Cambreau.
Hann kveikti á eldspýtu og hélt henni á
meðan ég mundaði brotnu skelina eins og
uppskurðarhníf og hyrjaði á verkinu. Ég
kom henni undir höggtönnina, náði henni
upp og henti tönninni eins langt og ég gat í
áttina til skógarjaðarins. Cambreau liorfði
með eftirtekt á hvar hún lenti. Skelin var
betri en ég hafði gert mér vonir um. Ég
gerði skurð milli tannafaranna og það fór
undir eins að blæða. Svo skar ég annan
skurð þvert yfir hinn. Ég fór eins að við hitt
bitið og brátt fór blóðið að renna óhindrað
úr sárurtum, eflaust blandað sterku eitrinu.
Næst reif ég aðra ermina úr skyrtunni
minni, náði mér í þurra spýtu, batt erminni
utan um hann og reyrði svo með erminni
utan um lærið á Moll, rétt fyrir ofan hnéð.
„Haltu við þetta, Jean,“ sagði ég. „Það>
þarf að sjúga úr sárunum. Það er ennþá
mikið eitur í þeinr.“
„Það eru opnar sprungur á vörunum á
þér,“ sagði Cambreau. „Og það eru rispur'
rétt við munninn á þér.“
„Hvað um það?“ spurði ég.
„Þú færð eitrið í sjálfan þig,“ sagði hann.
„Það er alveg sanra,“ sagði ég. „Ég verð að
láta kylfu ráða kasti. Við getum ekki látið
hann deyja. Það eru öll líkindi til að lranu
hafi það af. Slagæðin er kraftmikil og and-
ardrátturinn er reglulegur."
Canrhreau hristi lröfuðið.
„Móteitur gæti jafnvel ekki bjargað lífí
hans.“
Franrkonra hans erti skap mitt.
„Haltu við þetta!“ sagði ég hvatskeytlega.
Hann stóð nokkra stund og horfðí á Moll,
án þess að gefa mér minnsta gaum. Svo
kraup hann niður og sagði:
„Þú reyrir að fætinum, læknir.“
Hann beygði sig niður og þrýsti munnin-
unr að sárununr. Hann saug að sér rennslið
og spýtti því í sandinn þangað til loksins
var hætt að koma nokkuð blóð.
Ég losaði um bindið rrokkra stund, til
þess að koma í veg fyrir drep, og reyrði það
svo fast aftur. Ég sagði:
„Þetta er nægilegt. Þú nærð ekki meiru
núna. . .. Við skulum nú sjá hvernig þetta
gengur.
Cambreau stóð léttilega á fætur.
„Ég held samt, að hann nrunideyja.Hann
lifir líklega ekki af næstu nótt."