Nýjar kvöldvökur - 01.07.1945, Blaðsíða 51

N. Kv.
FLÓTTAMENNIRNIR
137
Ég leit á hann. JÞungur alvörusvipur
hvíldi á andliti hans. Hann sagði:
„Þetta var samt snilidarlega gert hjá þér.“
V.
Hér um bil klukkutíma seinna kom Jesus
Telez, önugi Spánverjinn, austan eftir
ströndinni. Hann var móður og másandi og
hélt um aðra öxlina. Hann henti sér þreytu-
lega niður við hliðina á okkur og sagði:
„Gott kvöld, herrar mínir."
Fötin hans voru í tætlurn og það voru
ljótar rispur framan í honurn og á fótleggj-
unum. Það glitraði í tunglsljósinu á róðu-
krossinn, sem hann bar um hálsinn. Hann
hélt, að Moll væri sofandi, þangað til hon-
um varð litið á öklann á honum. Þá tók
hann andköf, og spurði:
„Guð minn góður, hver er þetta?“
„Þetta er Moll,“ sagði ég.
„Já, já, en fóturinn. . ... “
„Það beit hann höggormur,“ sagði ég.
Telez varð óttasleginn á svipinn. Hann
krossaði sig og beit á vörina. Cambreau sat
beint á móti honum og horfði forvitnislega
á liann, og hann brosti aðeins um leið og
hann kom auga á gyllta róðukrossinn. Ég
leysti bandið af fætinum á Moll. Hann var
hættur að svitna. Hann var líka hættur að
kúgast. Slagæðin: góð, andardrátturinn:
góður. Við sátum þöglir yfir honum."
Mér rann ögn í brjóst, Þegar ég vaknaði,
voru bæði Telez og Cambreau horfnir. Ég
varð áhyggjufullur, reis upp í snatri og
skimaði í kringum mig. Tunglið var búið
að breyta sjónum í sindrandi geisla-
breiðu....
Mig langaði til að fara og gæta að þeirn,
en ég gat ekki yfirgefið Moll. Ég athugaði
öklann og sá að sárin voru hrein. Ég tók á
enni hans. Nú var það heitt. Hann dró enn-
þá andann mjög reglulega og var hættur að
stynja. Hann var enn meðvitundarlaus.
Nokkrum mínútum seinna sá ég manns-
skugga bera við endurskin tunglsins í sjón-
um, og ég horfði á hann stækka um leið og
hann nálgaðist mig. Ég kallaði:
„Hó. Hver er þar?“
„Telez.“
Þegar hann var kominn til mín, settist
hann á hækjur sínar í sandinum, og gætti
þess vel að líta ekki á öklann á Moll. Hann
beit allt í einu saman vörunum. Hann
kveinkaði sér öðru hverju.
„Hvert fórstu?“ spurði ég.
Hann benti með höfðinu í áttina að
sjónum.
„Ég var að þvo mér.“
„Þú ættir ekki að gera ]:>að,“ sagði ég, og
lagði um leið hendina á öxlina á honum.
„Að minnsta kosti ekki fara langt fram.“
„Æ,“ sagði hann, og færði sig lengra frá
mér.
Ég glápti á hann.
„Hvað er að þér?“
„Ekki neitt,“ sagði Telez.
„Af hverju varstu þá að hljóða?“ spurði
ég. ,,Það er eitthvað að öxlinni á þér.“
„Það er ekki neitt,“ sagði hann. „Láttu
mig í friði. Það er ekki nokkur skapaður
hlutur.“ Hann var farinn að tala spænsku.
„Það er öxlin á þér,“ sagði ég.
„Nei.“
„Þess vegna varstu að þvo þér. Þú varst
að þvo öxlina á þér.“
Ég þreif í hinn handlegginn á honum og
dró hann til mín. Hann vildi ekki koma.
Hann kippti að sér hendinni og horfði
reiðilega á mig. Eg gat séð dökkan blett á
vinstri öxlinni á skyrtunni hans.
„Hagaðu þér nú ekki svona óskynsam-
lega, Jesus. Ég skal gera \ ið þetta fyrir þig.
Hvað skeði?“
„Vertu ekki að kalla mig ]esus,“ sagði
hann önugur. „Láttu mig vera. Það er ekk-
ert.“
Ég ætlaði að fara að svara, þegar mér varð
litið við og sá að Cambreau var kominn aft-
ur og sat hinum megin við Moll.
Ég spurði: „Hvar varstu?"
]8
L