Nýjar kvöldvökur - 01.07.1945, Blaðsíða 56

142
FLÓTTAMENNIRNIR
skynjað liatur. Farðu nú aftur að sofa, lækn-
ír.“
Svo fór ég að sofa í draumnum.
Þegar ég opnaði augun næst, fann ég að
ég var í raun og veru vakandi, og blóðrauð
sólin var að koma upp í austrinu.
VIII.
Telez var að hrista mig og sagði: ,,Rístu
upp, rístu upp. Moll er búinn að fá meðvit-
undina aftur.“
Ég stóð á fætur og lagfærði kviðslitsband-
ið. Mig klæjaði undan því á mjöðmunum.
Ég var búinn að ganga stöðugt með það í
þrjá daga og hitinn og svitinn hafði gert
húðina viðkvæma, þar sem leðrið snerti
hana. Ég var þreyttur og stirður og aumur.
Mig verkjaði í fæturna.
Moll var. farinn að stynja aftur. Gráu
augun voru opin, og hann starði beint upp
í himininn. Það var eins og hakan á hon-
um héngi máttlaus niður; hann var með
opinn munninn, en varirnar huldu tenn-
urnar. í útliti var hann orðinn eins og gam-
all maður.
Þegar ég var búinn að jafna mig, beygði
ég mig niður og þreifaði á slagæð hans. Hún
sló enn nokkuð reglulega, en var ekki eins
kraftmikil. Mér líkaði það ekki, hvernig
andardrátturinn var.
Telez gaf okkur gætur, og ég sagði við
hann:
„Rífðu tusku úr skyrtunni þinni, bleyttu
hana og færðu mér.“
„Já,“ svaraði hann og gekk niður að
sjónum.
Moll var brennandi heitt í framan.
Telez kom undir eins til baka með tusk-
una, rennandi blauta. Ég braut hana saman
án þess að vinda úr henni og þvoði Moll í
framan. Hann var ótrúlega sveittur og
óhreinn. Það virtist færast meira líf í hann
við kalda vatnið; hann reyndi að snúa sér,
lyfti vinstri hendinni máttleysisleg^ og
teygði hann í áttina til mín. Ég tók í hend-
N. Kvt
ina og lagði hana aftur ofan á hann. Og þá-
tók ég eftir því að fingurnir voru allir á iði,.
eins og hann væri að reyna að ná í eitthvað-
Það boðaði ekkert gott.
Ég sagði blíðlega:
„Moll.... Henry, heyrirðu til mín?“
Það var ekkert sem benti á að hann.
heyrði til mín, en blóðlausar varirnar
hreyfðust án afláts. Þær voru skrælnaðar af
sótthitanum. Ég hallaði mér yfir hann til að
vita, hvort ég gæti skilið, hvað hann væri að
segja. En það heyrðust engin orðaskil.
Telez sagði: „Fóturinn. . . .“ Hann hristr
höfuðið.
Fóturinn var ljótur. Hann var orðinn svo
bólginn að undrum sætti. Það var hætt að
vætla úr sárunum og þau voru óhrein. Það
lagði úr þeim megna fýlu. Öklinn og fótur-
inn var svartur, holdið byrjað að visna*.
Sköflungurinn og lærið var blárautt.
Það var ekkert hægt að gera.
Ég litaðist um. Cambreau var þar ekkir:
Flaubert var steinsofandi, og vinstri kinn-
in og sköllóttur hvirfillinn voru á kafi í
sandi. Telz var að fara úr buxunum.
„Hvað ætlarðu að fara að gera?“ spurði
ég-
„Þvo mér í sjónum,“ sagði hann.
Ég horfði á hann og beið eftir því að;
hann færi úr skyrtunni, svo að ég gæti séð
sárið á öxlinni á honum. Hann skildi, hvað
ég hafði í hyggju, og fór alls ekki úr henni..
„Hvar er Cambreau?" spurði ég.
„Ég hefi ekki séð hann,“ svaraði hann..
„Hann var farinn þegar ég vaknaði. Nú fer
ég að þvo mér. Ég verð ekki lengi burtu.“
„Farðu ekki langt fram,“ sagði ég.
„Skiptu þér ekkert af mér,“ sagði hann.-
„Vertu ekki svona skapillur,“ sagði ég.
Hann fór steinþegjandi og óð frarn í sjó-
inn upp að mjöðmum og fór svo að þvo sér
um fæturna með höndunum. Meðan hann
var þarna, sá hann mann, sem kom gang-
andi vestan eftir ströndinni. Telez veifaðb