Nýjar kvöldvökur - 01.07.1945, Blaðsíða 58

144
FLÓTTAMENNIRNIR
N. Kv;.
„Jæja, ef þú heldur áfram að glápa svona
á mig, þá skal ég mölbrjóta í þér kjálka-
beinið."
„Þú mölbrýtur ekki neitt,“ sagði ég ró-
lega.
„Ekki það?“ sagði hann.
„Nei,“ sagði ég. „Þú talar of mikið. Þú
varst ekki svona málóða meðan Moll gat
ennþá staðið á fótunum.“
„Ég er ekki hræddur við Moll,“ sagði
Weiner og glotti. „Ég er ekki hræddur við
nokkurn mann.“
Ég hló kuldalega. „Þú mundir ekki segja
það, ef Moll væri heill heilsu. Þú mundir
ekki þora að svara honum.“
„Moll getur farið til fjandans,“ sagði
hann, og roðnaði. „Ég skal svara þér. Þú ert
jafn vitlaus og Flaubert. Það er ekki mikið
varið í þig heldur, og þú veizt það vel sjálf-
ur.“
Hann gekk þangað sem Flaubert lá sof-
andi. Hann hafði ekki vaknað við samtalið.
„Líttu á hann. Er hann ekki skemmtileg-
ur útlits? Stattu upp, Rúddi, aumingja
Rúddi!“ Hann sparkaði grimmdarlega í
síðuna á Flaubert. Flautlrert vaknaði kvein-
andi. Honum var það ósjálfrátt. Hann þaut
á fætur, starði svolitla stund á glottandi and-
litið á Weiner, rak svo upp hvellt hræðslu-
óp og hljóp af stað austur eftir ströndinni.
Weiner horfði á eftir honum, þangað til
hann var kominn í lrvarf.
„Þú liefðir ekki gert þetta, ef Moll hefði
staðið á fótunum,“ sagði ég. „Þú ert bleyða.“
Hann gaut til mín augunum. „Moll get-
ur farið til f jandans. Ég er ekki hræddur við
hann. Ég hefi aldrei verið hræddur við
hann!“ Máli sínu til sönnunar, sparkaði
hann í máttvana líkama Molls. Það rumdi í
Moll, en hann hreyfði sig ekki. Ég gekk að
Weiner og hratt honum burtu.
„Láttu hann vera,“ sagði ég.
Weiner starði á mig skamma stund, rak
svo upp skellihlátur og hratt mér. Ég missti
jafnvægið og datt endilangur á grúfu. Kvið-
slitsbandið fór úr lagi, og ég fékk sáran sting;
í gegnum mig.
Þegar ég settist upp var Weiner enn að
hlæja. Telez var að koma neðan frá sjónum
og leit kuldalga á Weiner. Weiner sagðL
háðslega:
„O jæja. Þarna kemur þá Jesus litli!“
Telez anzaði ekki.
„Hlustaðu nú á mig, hjólfætti ræfillinrt
þinn,“ sagði Weiner, um leið og hann sneri
sér aftur að mér, „ef þú nokkurn tíma snert-
ir mig aftur, mun ég mölbrjóta hvert ein-
asta bein í skrokknum á þér. Heyrir þú..
hvað ég segi? Þessi bátshöfn verður að hafa.
einlrvern til að stjórna, og það er ég, skilur
þú það? Ég er einræðislierra.... Hann hik-
aði við og endurtók svo: „Einræðisherra,
.... einræðislrerra. Það er einmitt það sem.
ég ætla að verða! Einræðisherra hinna for-
dæmdu; og þið skuluð fá að dansa eftir
rninni pípu.“
Ég sagði: „Jæja, það er alveg ágætt. Þú.
verður einræðisherra hinna fordæmdu. Þú:
sérð um þetta allt saman."
„Nú geturðu talað,“ sagði Weiner hissa.
„Einmitt," sagði ég. „Ég hefi ýmislegt að;
segja. Það verður gaman að sjá hvað þú get-
ur gert, þú ert alltaf að tala urn þá sterku og .
þá þreklausu, Drepa þá veikbyggðu. Lofa.
þeim sterku að lifa. Það er lífsspeki Wein-
ers. — Weiner sterki. Ég lrefi gaman af að sjá
„En mér þætti gaman að sjá hvernig þú ferð
að ráða við George Verne. Moll vildi ekki .
lofa Verne að fara með okkur. Moll vissi
vel, að hann mundi ekki ráða við Verne.
Gott og vel. Þú ert einræðisherra. Mig lang--
ar til að sjá hvernig þú ferð að því — hvern-
ig þú ferð að ráða við Veme.“
Weiner botnaði hvorki upp né niður í
þessu. Hann sleikti varirnar og horfði lengí
á mig. Svo leit hann á Telez. En Telez stóð
bara með fýlusvip og virti lrann ekki viðlits.
Að lokurn spurði Weiner:
„Um hvað ertu að tal'a?'“
Framhald.-