Tíbrá - 01.01.1893, Side 10

6
þar sem hún hjekk á veggnum og gaf til kynna
tímann smátt og smátt, með hægum, en jöfnum
höggum. Samt vildi hann reyna, hvernig
færi. Læddist hann því ofur-hægt heiin, fór inn
í baðstofuna, og þá er hann sá, að enginn var
inni, færði hann vísirinn á klukkunni hægt og
hægt einn klukkutíma aptur á bak, svo að
klukkan varð 5, en átti að vera 6. Að því
búnu tærði hann líka úrið sitt, og fór aptur
út til leika sinna.
Nú kom nágranni föður hans, sem enga
klukku átti, þangað. Hvað er klukkan, sagði
hann ?
Bóndi leit á hana og sagði: »Hún er 5«.
»Jeg er hissa á, hvað þessi tími hefur verið
langur. Klukkan er þá ekki nema 5, sagði
nágranninn; þá fer jeg ekki að sækja hestana
undir heylestina mína fyr en eptir klukkutíma;
jeg átti að fá þá Ijeða, þegar klukkan væri
orðin 6, en ekki fyr, og jeg er svo hræddur
unx rigningu. Það er allt af eins notalegt að
þuida að fá til láns hjá öðrum«.
»En hver veit, nerna að klukkan mln sje of
sein«, sagði 'bóndi; »hann Jónki minn á úr,
sem gengur rjett, og jeg skal vita, hvort það
er ekki meira en 5«. Gekk hann þá út á
balann og kallaði: »Sýndu mjer úrið þitt Jón«.
Jón tók upp úrið sitt. »Jú, öldungis rjett, það