Tíbrá - 01.01.1893, Blaðsíða 18

14
mitt að hugsa um það. Þú þarft klæða með
eins og húss«.
»Það þurfum við« sagði Tómas »og opt
ný föt; en þið fuglar getið ekki klætt ykkur
í föt«.
»Hver sagði þjer það?« sagði hrafninn, mjög
önugur. »Skoðaðu klæðnaðinn minn, og segðu
mjer, hvort þú hefur nokkurn tíma sjeð fallegri
svartan klæðnað. Getur þú búið þjer til annan
eins« ?
»Nei«, svaraði Tómas, »en jeg getlærtþað«.
»Jú, þú getur lœrt: það er viðkvæðið ykkar,
lötu drengjanna. Þið verðið að læra alla liluti,
og samt eruð þið of latir til þess«.
Tóma's sá, að hrafninn liafði rjett að mæla.
»Hamingjan hjálpi mjer«, sagði hann við sjálfan
sig, »mjer datt aldrei i hug, að hrafnar væru
svo vitrir og fjölhæfir«.
»Það er alveg satt, sem þú segir«, svaraði
hrafninn, og hoppaði niður á aðra grein nær
Tómasi; »en það er enn þá fleira, sein þú þarft
að læra, en að afla þjer fæðunnar, sem þú
borðar, lierra Tómas. Hver gefur þjer hana?«
»Mannna gefur mjer hana«, svaraði Tómas.
»Þú ert enn þá barn?« svaraði hrafninn.
»Nei, jeg er vissulega ekkert barn, og jeg
skal kasta steini í þig, ef þú kallar mig barn«.
»Drengir ættu aldrei að kasta steinum«,
svaraði hrafninn alvarlegur. »Við köstum aldrei