Tíbrá - 01.01.1893, Blaðsíða 15

11
öldurnar og hossuðu sjer á þeim, á meðan að
veiðimennirnir voru að drepa feitu ungana,
sem ekki höfðu lært að fljúga, og fengu allt af
svo mikið að borða, að þeir komust ekkert
fyrir fitu og sællífi.
Þannig breytir guð stundum við oss; hann
neitar oss um jarðnesk gæði, sem mundu hepta
flug vort til hæða, þar sem okkar rjetta föður-
hús er; og sömuleiðis neita góðir foreldrar opt
börnum sínum um það, sem þau langar til, af
því að það kann að verða skaðlegt fyrir þau
síðar meir.
Drenguriiin og’ hrafninn.
(Þýtt).
»Jeg nenni ekki að fara í skóla* sagði litli
Tómas. »Jeg ætla að ganga inn á fallega
blettinn þarna og leika mjer í allan dag«.
Þetta var í byrjun maímánaðar. Sólin skein
fagurt og grasið var farið að spretta, eins og
Vandi er til á vorin. Tómas settist niður á
nfboð litla þúfu undir trje einu, og kastaði
ból íunum sínum niður við hliðina á sjer.
»Jeg ætla mjer ekki að fara í skóla«, sagði
bann aptur. »Þúfau sú arna er mýkri en bekk-
Uriun, sem við sitjum þar á, og mjer þykir
Dieira gaman að sjá litltu lömbin og grösin,
heldur en bækurnar og rittöflurnar*.
1 sama bili og hann sagði þetta, varð hon-