Tíbrá - 01.01.1893, Blaðsíða 36

32
hver hið bezta bar úr býtum þennan fyrsta
sumardag, er ekki gott að segja. Hvort fegri
rósir hafa vaxið upp af akri gleðinnar eða
sorgarinnar, þori jeg ekki að dæma um, en
það heyrði jeg alla segja, að Eggert bæri af
öllum sínum systkinum háttprýði og ýmsar
dyggðir, og það heyrði jeg hann sjálfan segja,
þegar hann var orðinn meir en miðaldra, að 1
livað gamall sem hann yrði, mundi sjer aldrei
hverfa úr minni þessi sumardagur fj7rsti, og
að hann aldrei viljandi hafl reynt að grípa
fram í tímann, eða hreyfa með ofbeldi hlutfall
sitt úr hendi hinmaföðursins.
Fuglirm halkýon.
Fyr á tímum var halkýon mikill átrúnaðar-
fugl; hann átti að unga út um vetrarsólstöðu;
og hreiðrið hans flaut á sjálfum sjónum, sem
átti þá æfinlega að vera lygn og rólegur, því
að þessi fugl átti að vera sjerstaklega undir
guðs vernd. Meðal annars var hreiðrið svo
völundarlega tilbúið, að engin mannleg hönd
átti að geta lokið því upp, enginn nema guð
sjálfur. Þessu var lengi trúað og kvæði kveðið ,
um fuglinn halkýon. Þessi þrjú erindi eru úr
.því.
Einn fugl, sem heitir halkýon, á hafinu blá,
■búinn af drottni, bústað á.
J