Tíbrá - 01.01.1893, Blaðsíða 28

24
Við rísum upp úrla á morgnana á æskumorgni
vorum, þá eruiu við glaðii- og kátir, og fær-
umst einlægt, eins og sólin, hærra og hærra á
himinhvolfið (hvolf mannlífsins), þangað til áður
en oss varir, allt í einu fer að lækka undir fæti;
æfisól vor lækkar á lopti, unz hún að lokum
gengur undir, ýmist lmlin hretskýjum, eða í
sigurdýrð eins og nú. Það fer eptir því, hvernig
loptslaginu er háttað, hvort að trúar-og vonar
himininn er heiður eða ekki; en sje hann
heiður, þá er vel. Aldrei linnir degi nje nóttu;
nóttin hlýtur að koma, og þá fær engin erfiðað.
Dauðinn hlýtur að koma og við verðum að hætta
að vinna, og- því má líkja saman næturhvild-
inni og grafarfriðnum. Enn aptur brunar sólin
fram úr fylgsni sínu, ung í annað sinn, ef svo
mætti að orði kveða, og eptir grafarfriðinn
brunar iíka okkar nú dauðlegi líkami, þá dýrð-
legi líkami, upp úr rústum rotnunarinnar«.
Þennan ræðustúf hjelt faðir nokkur við 7 ára
gamlan son sinn, er sat hjá honum úti á túni, meðan
sólin var að síga í æginn. Nú stóð hann upp
og sagði: »Komum nú inn, Eggert minn! Sólin
er nú gengin undir«.
»A morgun«, greip drengurinn fram i, »er
sumardagurinn fyrsti, þá förum við í sparifötin
okkar, og þá förum við í skessuleik suður á
bala«.
»Hlakkarðu til þess? En hlakkarðu ekki líka