Tíbrá - 01.01.1893, Blaðsíða 58

51
gamli greifinn. Þá er nðrir veinuðu, hló hann
og hlakkaði yfir því, hvnð hátt hnnn gæti selt
kornbyrgðir sínar, sem hnnn til varúðnr hat'ði
látið íiytja niður í knstalnkjallarann.
Eptir þvi sem á leið veturinn, vnrð hungurs-
neyðin enn harðnri. Fátæklingarnir úr bænda-
þorpunum flykktust í stórborgirnar, en vnr
neitað þnr viðtöku sökum neyðarinnar innan
borgar, og dóu svo þúsundum saman fyrir utan
borgarhiiðin. Allar skepnur og nllt, sem tönn
á festi, var etið.
Þá komu þau býsn fyrir, nð stórhópar af
völskum æddu um allt landið, nð leita sjer að
fæðu, og voru svo gráðugar og grimmnr, að
menn flýðu undnn þeim.
Þá er greiflnn heyrði þnð, vaknaði engin
ineðaumkvun í brjósti hans, og í staðinn fyrir
að opna kornhlöður sínar og selja fyrir sann-
gjnrnt verð, lofaði hann sjálfum sjer því háttð-
lega, nð láta ekki af hendi einn einasta korn-
pokn, fyrri en hann fengi tíu gyllini u. kr.
17,80 fyrir hvert brauð. »Fyrst fólkið er að
hrynja niður úr hungri«, sagði hann með hæðn-
isbrosi, »hví jetur þnð þá ekki völskurnar,
heldur en að láta svo góða fæðu fnra til ónýt-
is«? Þetta voi’u hörð orð, þegar svo var ástntt,
og menn festu þau í minni.
Eina nótt sat hann uppi í kastala stnum og
gladdi sig yfir því, að geta bráðum selt kornið