Tíbrá - 01.01.1893, Blaðsíða 33

29
kaunum slnum, hoppaði upp af gleði og ætlaði
strax að reyna hana. En ermin var gerð
fyrir hendina hans, eins og hún var í gær, áður
en hann syndgaði, en ekki fyrir bólgna hendi
með miklum umbúðum, svo hjer kom aptur
grátur á ný; treyjan var liengd upp á stag,
og þar hjekk liún óbrúkuð heilan mánuð. Eins
fór fyrir Þóru; hennar sumargjöf voru hvítir
vetlingar, með útsaumuðum rósum allavega lit-
um á handarbökunum, en fingur hennar voru
svo sárir, að hún gat ekki sett þá upp, og fjell
henni það engu betur, en bróður hennar
þrengsli treyjunnar.
Faðir þeirra aumkvaðist nú svo yfir þau, að
hann fór út með þau, til að hafa einhvern
veginn af fyrir þeim. Þau gátu engan þátt tekið í
gleði hinna, eins og áður var sagt, og því fór
hann með þau út fyrir leiksviðið, út fyrir vall-
argarð, og námu þau staðar á stöðulklettinum,
sem kallaður var, er stóð fyrir utan og ofan
túnið, og þar settust þau öll niður. Þá tók
faðir þeirra þannig til orða: »Það er ekki
lengra síðan, en í gærkveldi, að jeg var að
segja þjer, Eggert minn, um gang mannlífsins,
en þó hefur þú svo illa varað þig, og leitt
systur þína sömuleiðis inn í villuna, sem var
yngri og óvitrari en þú. Eins og lífið býr við
hlið dauðans, þannig vex opt fullkomnunin upp
af rústum ófullkomlegleikans, hyggnin upp af