Lítið ungsmannsgaman - 01.01.1852, Blaðsíða 50

50
um bryggfti nokkuð. Jegar þeir feðgar liöfðu
riú gengið svo sem liundrað skref, segir sonur-
inn: „þurfum við endilega að fara yfir þessa
brú? Er enginn vegur annar til“? „Nei“, seg-
ir faðirinn, ,við getum ekki annan veg farið“.
5«ir gengu svo enn spölkorn. „Eptir á að
liyggja“, tók þá sonurinn til máls, ^jeg sagði
áðan að lmndurinn liefði verið eins stór og stærsta
naut. Vera má að það sje nokkuð of hermt,
en það þori jeg að fullyrða, að bann var eins
stór og kýr“. Faðirinn bugsaði að enn mundi
nógu mikið tiltekið. Jeir gengu nú enn stund-
arkorn. Sonurinn spurði þá, livað þeir ættu nú
langt eptir að brúnni? Faðirinn bjelt að það
væri lijer um bil hálf bæjarleið. „3>að er und-
arlegt“, segir sonurinn, „mjer finnst eins og
við sjeum búnir að ganga fullkomna bæjarleið,
og það er þó ekki meir en hálf, eptir því sem
þú segir; eins má vel vera, að mjer hafi sýnst
hundurinn stærri, en hann raunar var; en það
má jeg sverja, að hann var eins stór og ársgamall
kálfur“. Föðurnum þókti hann þó enn heldur
stórvaxinn. 3>®ir hjeldu nú á fram unz þeir
sáu brúna. „Við skulum ekki ganga svona hart“,
segir þá sonurinn, „jeg er orðinn kófsveittur, en