Lítið ungsmannsgaman - 01.01.1852, Blaðsíða 37

37
f)á snöggt me5 báðum höndum um framfætur
úlfsins, stekkur upj) með hann á bakinu, eins
og örskot, dregur hann fast upp að sjer og
gengur af stað. Úlfurinn reyndi til að l)íta,
en drengurinn hjelt honum svo rígfast upp að
sjer, að hann gat ekki komið kjaptinum við;
lá skolturinn á lionum fast við vinnstra kinn-
bein drengsins, en tungan lijekk niður með
munnvikunum á honum. tllfurinn stundi eins
og verið væri að bengja hann, og reif dreng-
inn með apturklónum til blóðs á kálfunum í
gegnum buxur og stígvjel. Faöirminn! faðir
minn! kallar nú drengur er hann kemur að húsinu.
Faðir minn! fyrir guðs skuld, faðir minn! kall-
ar hann i dauðans oflíoði, þVí enginn heyrði.
Dyrunum var lokað að innan, en drengur var
kominn að niðurfalli. Hann gat ekki barið á lmrð-
ina, j)ví bann bafði báðar höndur við axlirfastar;
og með fætinum þorði hann ekki að berja, þvi að
hann var hræddur um, að hann kynni þá að missa
jafnvigtina. Hann hleypur þá aptur á bak með
úlfinn á huröina, svo úlfurinn kenndi til og
skrækti. jiá geltu hundarnir inni. Faðir minn,
úallar drengur nú, í guðs nafni ljúktu upp!
Jeg er með lifandi úlf á bakinu! Faðir hans