Lítið ungsmannsgaman - 01.01.1852, Blaðsíða 46

46
f>ví hann stökk frálega til fjalls upp. Sólskin
og bliöa var um kveldiö, en eins og móða á
loptinu. Vjer vorum nú búnir að bera af bátnum
og konia öllutn farangrinum upp áflötina; fór-
um vjer svo aö setja ineð köllum og sönglist,
livað eð vakti forvitnina í einum sel, sem rak upp
trýnið rjett h já oss; og virtist osssem lionum væri
skemmt. En í jiessum svip heyrum vjer ótta-
legan skruöning, sem kom frá ísjökli, er stóð
þar skammt frá oss fyrir landi fram. Iiafði
losnað um allan efri hluta jökulsins, svo liann
fjell með fljúgandi ferð niður í sjó, og gjörði
það skvamp, sem ómögulegt er að lýsa. Sjór-
inn spýttist í hálopt eins og í mesta særoki; og
þegar hann Qell niður aptur, myndaði sólin hina
fegurstu regnbogaliti. J>egar jökulbrotið kom
niður, varð svelgur eptir það í sjónum, og þar
streymdi hann nú niður í eins og í harðasta
fossfalli. Jökulbrotið kom nú ekki heilt upp
aptur, heldur skaut því upp í smájökum, er
það liafhi molast í sundur við botninn; og fyr-
ir það varð sjórinn í einlægum hvitum löður-
hræringi. En' þessi fagra og furðumikla sjón
var ekki þar með búin. Jökullinn, sem eptir
sat, stóð botn. Við f>að nú að efri hlutinn liafði