Lítið ungsmannsgaman - 01.01.1852, Blaðsíða 49

49
ferðum hans, og ýkti mjög alla hluti, eins
og mörgum hættir við, sem víða hafa farið.
Sumir rengðu sögusögn hans, en hann tók þá af
öll tvímæli, sór og sárt við lagði að allt væri,
eins og liann segði frá. Aptur aðrir — og það
voru hinir hyggnari — lofuðu honum að segja
slíkt sem hann vildi, en trúðu því einu, sem
þeim Jiókti trúlegast.
Einhverju sinni voru þeir feðgar á ferð
saman, og mætti þeim stór dýrhundur, sem
rann eptir veginum. ,5etta var stór liundur“!
segir þá faðirinn. rJá“ svarar sonurinn; Benþú
hefðir átt að koma þangað sem jeg kom einu
sinni; þar sá jeg hund eins stóran og stærsta
naut“! Miklar eru ýkjurnar! hugsaði faðir hans
með sjer, en Ijet þó sem hann tryði {>ví. „Já“,
segir liann við son sinn, Bí öllum löndum eru
einliver undur. Svona er t. a. m. á leiðinni,
sem við eigum að fara um, hjer um bil bæjar-
leið hjeðan, hrú ein svo undarlega á sig kom-
in, að sjerhver sá, sem talað hefur einhver ó-
sannindi, og gengur jfir liana samdægurs, án
{>ess að hafa tekið ósannindi sín aptur, dettur
niður um hana og fellur í vatnið“. „Jað erþó
kátleg trú“! sagði sonurinn; og var eins og hon-
4