Lítið ungsmannsgaman - 01.01.1852, Blaðsíða 9

9

ætla aft láta eitthvað gott ligftja eptir mig, f>á
er sannarlega mál fyrir mig að byrja. Spurðu
lika sjálft f>ig: hvað er, klukkan?
4. Hollur er sá sem hlifir.
Vorið 1817 voru tvær fátækar konur einn góðan
veðurdag út í skógarrjóðri i Tyringervald á fijóö-
verjalandi. Jæráttuþar dálítinn jarðeplagarð, og
voru að búa hann undir sáningu. Börn sin höftu
f>ær Iijá sjer, önnur tvö, en önnur eitt. Sólskin
var glatt um daginn, svo börnin fioldu varla af
sjer að bera fyrir bita. Mæðurnar fóru f>á með
f>au i forsælu undir báa eik, hjer um bil 100
skref frá garðinuin. j>egar á leið daginn fór
bimininn að sortna, og gjörði ákaflegt regn.
Konurnar kærðu sig ekki uin f>að, lieldur voru
að verki sinu í óða önn. Allt í einu sjá f>ær
óttalegar eldingar, og svo griðarleg jiruma ríð-
ur yfir höfhum fieim, að f>ær fengu varla á fót-
t um staðið. Jegar mesta hræðslan var bjá lið-
in, og fiær komu til sjálfra sín, fljúga f>eim
strax liörnin í bug, og f>ær hlaupa fiegar fiang;-
að, sem fiær vissu að þau sváfu. Guð komi
til! liugsa fiær og segja með sjálfum sjer. Eld-
ingunni liafði fiá slegið niður í eikina, klofið