Eimreiðin - 01.04.1923, Qupperneq 45

ÍIMREIÐIN
SAKRAMENT
173
lfka vildi eg koma fyrir almenningssjónir þeim skýringum, sem
e2 tel alveg óyggjandi um hið eina og upprunalega Snorra-
sem er Kvíahella sú, sem enn er til sýnis á þeim sama
stað, er hún var í tíð séra Snorra.
Það var faðir minn, Þorsteinn Jakobsson böndi á Húsafelli,
sem hjó nafn Snorra afa síns á hinn stóra stein, er Kvía-
hellan skyldi leggjast upp á. Hefir það verið nálægt fjörutíu
arum eftir lát Snorra prests, sem hann gerði það. Eg læt
þess getið hér í þessu sambandi, svo þeir, sem þetta Iesa,
turfi ekki að brjóta heilann um það, hvenær og af hverjum
uafnið hafi verið höggvið á kvíavegginn. Síðastliðið vor bað
e9 syni mína tvo, Þorstein og Einar, að vigta Kvíahelluna.
Þeir gerðu það með aðstoð frænda síns, Þorsteins Þorsteins-
s°nar bónda á Húsafelli. Reyndist þeim hún vigta þrjú hundruð
°9 sextán pund.
Kr. Þ.
Sakrament.
Saga.
Björn æfintýramaður sat á stólnum hinu megin við borðið
a móti mér og reykti pípu.
Við kölluðum hann æfintýramann síðan hann kom heim þá
um sumarið síðla, við sem þektum hann áður. I tíu ár hafði
Björn flækst suður í löndum, og lítið af honum frétst. Stöku
smnum hafði hann þó skrifað mér, frá Mexico, Kína, Búlgaríu
°9 Vestur-vígstöðvunum. Eg sendi þá stundum línu aftur, en
fókk oftast bréfin endursend ári síðar, eða svo, og stóð þá
°ftast stimplað á þau »Parti« (farinn) og einu sinni Décédé
(dauður). Það bréf var sent til og frá Mexico.
En lifandi var hann samt, eftir alt volkið, gamli félagi minn
°9 fermingarbróðir, Björn æfintýramaður Andrésson.
Og sat nú á móti mér, þetta haustkvöld í rökkrinu og reykti.
»Þið viljið altaf heyra æfintýr«, sagði hann, »en hver þrem-
’Hinn getur sagt ykkur nema eg búi þau til, hreint og beint