Eimreiðin - 01.07.1936, Blaðsíða 59

El5ltREIÐIN
GUÐBRANDS ÞÁTTUR ERLENDSSONAR
275
^ummgt uni> l'vað margar minútur það tók mig að ganga miluna. Úrið
' . katði vg í vasanum mér til skemtunar. — Þegar til Reeds kom, knúði
»H ^ 'U*r*'ina a*'fast! fljótt heyrði ég fótatak í húsinu og að kallað var:
ko ^ari><< *^8 sagði til mín. Það var bóndinn sjálfur, sem til dyra
• Varð hann mjög glaður i bragði yfir því, að ég skyldi koma og bað
l in 'e**íominn> leiddi mig til sængur, og sofnaði ég skjótt og svaf draum-
en S\}>ant’ai' klukkan var sex næsta morgun. Ekki var þar annað fólk
tj] i011'11 °g fjögur börn þeirra. Komu þau bvert eftir annað blaupandi
ni°mmu sinnar, þar sem hún var að búa til morgunmatinn. Þegar mál-
sér * reiou °S a*i‘r seztlr að borðinu, las bóndi borðbæn, og leyndi
að að i't'gur-fylgdi máli; eftir máltíð Ias bann katla úr ritningunni,
°g Vl Io*ínu gerðu albr bæn sína. Mjög vel geðjaðist mér að þessum sið
ekk°Skaði> ®ð liann befði innleiðst meðal fslendinga. Pví miður varð það
að • Cn Ilorðilæn lásum við Marklendingar, og er slæmt til þess að vita,
mijSa siður lagðist niður. — Bújörð sú, er bér ræðir um, var um eina
ánn' ^i^uóittgaimsinvi. Frá rótum liálsins alt niður að Musquodoboit-
'ar fennislétt grund, alþakin drílum, sem ég dreifði þar til bónda
Vann n°^ kornið ti* hirðingar þann daginn. — Dan Reed var járnsmiður og
Sania ' Smi^,iU sinni til hádegis. — Eftir miðjan daginn tókum við heyið
a*t að ttuttum ti* hlöðu. Var uxum beitt fjnir vagninn. Næsta dag gekk
ég s> oskum, °g hélzt sami góði þurkurinn. Á laugardagsmorgun dreifði
kvöm-áS U tifiiunum, og hugðum við Reed að koma hevinu undir þak fyrir
' '* Þó
kvöldið
bleytt' ' ^ ®at llað ekkl orðið- Klnkkan að ganga fimm kom skúr og
i’átast' ' ^V*’ Sem eftlr var' Við flýttum okkur inn í hús, og var bóndi liinn
k Þótti vel bafa gengið og kvað skuld mina borgaða. Hefur bann svo
'Uund' ^>cssa ieið: »í*egar ég sendi þér orðin, var ég i efa um, að þú
við j ^ koma. Að visu bafði ég hevrt sagt, að þið íslendingar stæðuð ætið
i°forð T- ' kkar> °8 er það lofsvert mjög. En meðal bérlendra manna eru
eruQ j .tioilllar8Ta einskis virði. Og hræddur er ég um það, að þegar þið
öðru Uð‘r.að ’i'eija lengi í þessu landi, þá semjið þið ykkur i því, sem
bregQ.,' Slðllm hinna hérlendu, og gleymið bve drengilegt það er að
lvndise.epkÍ totorð sitt«. — Þannig leit þessi maður á orðheldnina, ]>á
Orðfiei 1 ■Unn’ Sem a ðilum svæðum mannlifsins ætti að standa bjargföst.
ekki -et ■j'n M naten8ci kærleikanum. Ég veit, að margur segir: »Það er
Undant >] i'*®* að efna það, sem lofað er«. Alveg rétt, á því verða margar
' ln8ar. En það rj-rir ekki gildi orðbeldninnar í insta eðli hennar«.
á a<^ Það var Guðbrandur, sem benii föður mínum
Þ'ga ^.a<^’ ei v*ð tókum okkur Itólfestu á. Það var austar-
('tiðb H'Iendunni °» um sex Htbur frá Grænavatni, þar sem
nýlen'(ian<lui' bjó. Undir eins daginn eftir að við komum í
'fliidi Una’ (btðbrandur föður mínum austur að þessu
Þeini q* lvanna<>*' Það með honum. Fékk ég að fara með
& ei niér það enn minnisstætt, hvað ég liafði mikla