Eimreiðin - 01.07.1936, Blaðsíða 61

EiMReiðin
GUÐBRANDS ÞÁTTUR ERLENDSSONAR
277
”011 uppskeran var skorin með sigð, á ]>ann hátt, að maður stakk
niður öðru hnénu, greip handfylli með vinstri hendi um kornstöngina,
sivur svo undir með hinni hægri. Svo þegar komið var hæfilega nóg í
bindi, var bundið með stráinu, nema bókhveitið, sem var reist upp í
hrauka. Flestir nýbyggjar þresktu það (bókhveitið) á akrinum. I3að spar-
aði mikla vinnu; f^^vst og fremst var kornið laust á stönginni, og svo í
annan stað fríaðist maður við að flytja heim stráið, sem öllu strái er lé-
iegra. Barið var úr með priki, er þannig var gert, að fest var ólar-lykkja
a svo sem þriggja feta langt prik, er haldið var um; í þá lykkju var
drcgin ól, sem fest var við nokkuð styttra prik, er ætlað var til að slá
^ornstöngina. Og þótt fleygar þessir væru í sjálfu sér léttir, var þreyt-
andi að sveifla þeim. Pað þótti vcl að verið, ef maðurinn þreskti sex mæla
'veiti á dag. Var þá kaup hans einn mælir«.
HS man það, að mér leið mjög vel þann tíma, sem ég var
Guðbrandi. Hann sagði mér margar lallegar sögur, sem
ann hafði lært í æsku, og þar á meðal söguna af Kaup-
nuinninum í Feneyjiun, (en þó ofurlítið öðruvísi en Merchant
°f Venice eftir Shakespeare). Sagði Guðhrandur sérlega vel
°g skilmerkilega frá, og fundust mér þeir dagar ekki langir,
sem ég Yar ^ Grænavatni. I3að voru sólríkir dagar, fanst mér.
érstaklega man ég glögt eftir einum björtum góðviðrisdegi
Pað haust. Þann dag var skáldið Sigurður Jóhannesson (trá
jGtnaskál) með okkur. Þótti mér sönn unun að hH'ða á tal
I lra Guðbrands og hans, því að þeir sögðu marga skemti-
eSa smásögu og fóru með marga vel orta vísu. Sögui þær,
1111 Sigurður sagði, voru ílestar frá Norðurlandi, einkum úr
Hú»aþingi, en sögur Guðhrands frá Austfjörðum. Og allar
°ru sögur þeirra fallegar og skemtilegar.
að var einn dag um haustið, sem ég var hjá Guðbrandi,
^ð fórum með nokkrar skeppur af bókhveiti á vagni til
lnylnunnar, sem var í Musquodoboid-dalnum fagra, um níu
nHur frá Grænavatni. Fyrir vagninum gengu uxar, og voru
_ 011 fremur seinir í förum, enda sjaldan á þá hottað, og vor-
ln Aið því nokkuð lengi á leiðinni. Það var víst komið um
S'dsetur, þegar búið var að mala bókhveitið og við gátum
abt af stað heimleiðis. Og ég man, að það var komið dag-
^ frr> þegar við vorum komnir upp úr dalnum og fórum inn
a 1)rautina, sem lá í gegn um skóginn til nýlendunnar. Þá
u°ru sjö mílur eftir af leiðinni lieim. En tunglið var komið
Pp> og veðrið var kyrt og blitt. Uxarnir héldu áfrarn í liægð-