Eimreiðin - 01.07.1936, Blaðsíða 80

ÚR FERÐASÖGU CHARLES EDMONDS
EIMnEIÐ's
29(5
óvönduðum fjölum, en kroppaðar nauts-hauskúpur og hval-
beins-hryggjarliðir í stóla stað. Verst af öllu er loftið í þess-
um hibýlum, því þar blandast saman remman af hörðuiD
(iski, sterkjan af þráu lýsi og lylctin af súrri mjólk (skyrJ
og blöndu). Þegar hér við bætist þefur af nýreittum gæruni
og blóði, sem sett er upp og látið standa til undirbúnings
matargerðinni, þá mun mönnum skiljast, að útlendingar, seiu
ferðast upp í sveitir, vilji heldur liggja úti, í livaða veðu
sem er, heldur en að leila sér skjóls undir þaki liinna is'
lenzku bæja. — Svo lýsir hann högum bænda og sjómanna
og þykir sem liinir síðarnefndu eigi heldur skárri daga, þríl*|
fyrir kulda, dimmviðri og storma á vetrarvertíðinni, sem gelJ
þá gigtveika og holdsveika, ef ekki hlaupi í þá fíls-veik1
(elephantiasis), eða þeir fái slag. — Ekki eru hlunnindin ‘
veiðum, nema þá af sjávarfuglum, helzt æðarfughnuin: »
lýsir liann því nákvæmlega, hversu varpeigendur rýji þellIlíl
gæfa og heimska fugl, bæði að eggjum og dúni.
Nóg er plássið á Reykjavíkur-götum, segir hann, fyrir
Irjágöng og fallega garða. En jarðvegurinn ber ekki ÞesS
háttar gróður; kálið í garðholunum verður elcki stærra e11
Brússel-sprotar, salat-blöðin væru góðir munnbitar upP
kanarífugla, og kartöflurnar ná engum þroska. En í glugo111^
um milli snjóhvítra gluggatjaldanna eru stúlkurnar að ra>^
nellikur; þær eru sjaldgæfar hér, eins og hitabeltis-bl°nl
Frakklandi, en rósir eru með öllu óþektar. j,
Meðan þeir félagar voru að virða fyrir sér bæinn, 8
alt í einu mikill maður í veg lyrir þá; honum fylg(l11
menn, allir á svörtum alþjóðlegum búningi. Þetta var Þf11^
Jónsson rektor, með þá Björn Gunnlaugsson og Halldór ^1^
riksson í för með sér, í þeim erindum að bjóða þem1
herrum upp í skóla. Bjarni talaði frönsku hægl, en orða'a
sýndi að hann hafði drukkið af tærustu lindum nia'sl
Hann tók ferðamennina algerlega að sér, bæði í ReyK)11^
og á ferðinni til Þingvalla og Geysis. Björn GunnlaUe^^
kom þeim fyrir sjónir sem gamall æruverður vísin(laI11
og báru þeir hina mestu virðingu fyrir starfi hans. Ha ^
Friðriksson talaði aðeins íslenzku og latínu, og svo
fleiri íslendingar, til lítillar gleði fyrir þá, sem týnt 1