Eimreiðin - 01.10.1937, Síða 46

390
MARÍA LEGST Á SÆNG
eimreiðin'
léttasótt gleymast fljótt, þegar þær eru afstaðnar, segir máls-
hátturinn, sá gamli og góði málsháttur«.
»Og timburmenn, þeir gleymast fljótt því miður«, svaraði
María, í óyndislegum rómi.
Hjónin þögðu nú um stund.
María glæddi eldinn og mælti svo:
»Og þér datt ekki í liug að ýja í þá átt við Hallfríði, að
hún umgengist það við Eyjólf, að hann færi eftir Björgu
ljósmóður«.
Björgólfur saug upp í nefið.
»En þú, góða kona, léztu þér detta það í hug?«
»I5að er ykkar að sjá um slíkt, sem eruð valdir að því,
að lífsháski volir yfir konunni« — mælti Maria.
»Hvað sem því líður, gat ég ekki beðið þann mann uni
þessháttar hón, kona góð, eins og rtú standa sakir milli min
og hans«.
»Hvernig svo sem standa þær nú? mér er spurn. Þú hef-
ur þó ekki kært hann um daginn, þegar þú fórst í kaup-
staðinn?«
Björgólfur leit llóttalega kringum sig og svaraði drænit:
»Jæja, maður verður að standa á sínum rétti, hvað sem
tautar. Jú, ég kom í skrifstofu sýslumanns og — og leitaði
fyrir mér, spurðist fyrir og . . .«
»Og svo hvað? Kærðirðu Eyjólf fyrir valsungatökuna, eða
kærðirðu hann ekki?« María hafði nú brýnt röddina, og
styrkur viðkvæmni fór um liana.
Björgólfur lét ekki standa á svarinu.
»Það er hezt að hafa hemil á sér, þegar — þegar það «
við, liafa hemil á sér. Geðshræringar eru hættulegar stund-
um; jafnaðargeð er bezt, og hófstillingin er æfinlega ágæt«-
María leit upp leiftrandi augum: »Ágæt boðorð þetta handa
þeim, sem sverjast í fóstbræðralag með bruggurum«.
Húsbóndinn reis á fætur og leit út í gluggann. »Þetta er
þungbúið loft og skuggsýnt, því miður, skuggsýnt og drunga-
legt«.
»Er þér elcki hjart fyrir augum, maður minn, þú sem
varst svo ofsakátur í gær og hinn daginn, daginn sem þu
kærðir nágranna þinn. Því sýndirðu mér ekki kæruna, þega1