Eimreiðin - 01.10.1937, Qupperneq 54

398
MARÍA LEGST Á SÆNG
eimreiðin
Þegar Björgólfur sá, að kona hans háttaði, brá honum svo
í hrún, að af hónum rann ölvunarslepjan. Hann klæddi sig
í útifötin og fór i fjárhúsin. Hann kom inn um dagseturs-
leytið og mætti Hallfríði í dyrunum.
»Hvernig líður?« spurði liann 1 hálfum liljóðum, skjálf-
raddaður.
»Eins og þú getur heyrt«.
»Heíur hún haft svona liarðar kviður meðan ég var úti við?((
»Það gengur sinn gang«, svaraði Hallfríður. Hún gekk til
Maríu og settisl á rúmstokkinn, leit á klukkuna og mælti,
um leið og hún leit til Björgólfs. »Er veðrið þetta eins og
ekki iskyggilegra?«
Björgólfur varð niðurlútur. »I3að er dimt bæði í lofti og
til jarðarinnar, svo að segja þreifandi«.
»Mér sýnist snjóföl á treyjunni þinni; er komin hríðaryrja?((
Honum varð orðfall, því að stunur Maríu snérust í svo
harða kviðu, að hún har ekki af sér. Hallfríður fór undir
fötin og vitjaði um sængurkonuna. Að því búnu klappaði
hún á vanga Maríu og sagði: »Vertu liughraust, elsku bezta,
og treystu þeim, sem á jólanóttina«.
Björgólfur hvíslaði að Hallfríði einhverjum orðum. I5au
gengu fram úr baðstofunni. Hann laut að henni. »Hérna,
hvað ég vildi segja. Heldurðu að alt sé í lagi, ég á við,
heldurðu að beri rétt að?«.
))IJví get ég' ekki svarað, maður guðs; það er ekki svo
langt komið enn áleiðis. Og lýrsta fæðing er æfinlega treg
og sein. En láttu þér ni'i fara mannlega, og vertu stiltur. Hér
er um annað og meira að tefla en valsunga«.
Ný kviða sleit samtalinu, og Hallfríður skundaði að sæng-
inni. Sú var harðari en hinar fyrri. Þegar henni slotaði,
mælti María: »Sittu kyr hjá mér, Hallfríður, mér er styrkur
að þér og haltu i hönd mína«.
Hún gerði það, en mælli til Björgólfs: ))Farðu með ljós-
lukt út á hlað og láttu þann vita lýsa út í myrkrið — IU
í náttmyrkrið«.
Björgólfur gekk út með logandi ljósker og hengdi það u
snaga, sem var á þvottasnúrustólpa. Hríðaryrja féll úr lofti
í þagnarþey næturinnar. Ain söng á sína vísu, en lagviss.