Eimreiðin


Eimreiðin - 01.10.1937, Side 64

Eimreiðin - 01.10.1937, Side 64
408 OGMUNDUR FIÐLA eimreiðin hann fyrir bitbein. En þegar honum óx fiskur um hrygg. þá fór hann um borð í franska skonnortu og keypti sér hljóö- færi af kokkinum. Fólkið spurði hvern fjandann sjálfan hann ætlaði að gera við þetta hljóðfæri. Ég ætla að spiln, svaraði Ögmundur. Hann hafði altaf borið mikla lotningu fyrir tónlistinni, þótt hann þekti hana Htið, nema úr sínum eigin barmi. — Keyptu þér heldur harmoniku, sagði fólkið. Það er ekk- ert gaman að pípinu í þessum bansettum strengjatólum. Nei. Hann sat fastur við sinn keip, en fyrir Iiragðið var hann kallaður Ögmundur fiðla, og menn hlógu alveg ósjálfrátt, þegar þeir hevrðu nafnið. Hann fór dult með kunnáttu sína, en sat löngum úti í fjárhúskofanum eða skemmunni, og börnin stóðu á hleri og hvísluðu forvitin hvert að öðru: Nú er hann að spila á fiðluna! Hann lærði það hjá Franz- manninum! Og dagarnir liðu, æfin leið. Einn góðan veðurdag klæddist Ögmundur gamli í beztu flíkurnar og bað um nesti í mal- inn. Hann ætlaði að heimsækja leiksystur sina eftir langar fjarvistir, en hann lét þess ekki getið við nokkurn mann, að hún ein átti að hlusta á hann spila. Hann hafði æft sig með þetta takmark fyrir augum í öll þessi ár. Það hafði ver- ið hans hjartfólgnasti draumur. Öræfin laugast í sólskininu, og Ögmundur g'amli fer sér hægt, því hann vill njóta ferðarinnar sem hezt. Hann horfir á mjallhvíta jöklana eins og helga opinberun og þræðir slitr- ótta götuslóðann af meðfæddri ratvísi. Rjúpan flýgur kurr- andi upp úr bleiku laufinu, flýgur nokkra faðma og sezt síðan aftur, því hún hræðist ekki þennan gamla ferðalang, heldur finnur skyldleika sinn með honum. Hann hefur þráð þennan dag í mörg ár, og hugurinn fyll- ist barnslegri gleði. Honum finst að Magga bíði hans 1 flæðarmálinu, og hann er eins og stóri bróðir, sem keniur úr fjarlægu héraði og kann að spila. Já, stóri bróðir er meira að segja í sparifötunum sínum! Dagurinn líður og sólin gengur til viðar, en dumbrauðir skýhnoðrar svífa yfir jökulhungunum, unz bládimt haust- húmið tekur völdin og stjörnurnar kvikna á himinhvolfinu.
Side 1
Side 2
Side 3
Side 4
Side 5
Side 6
Side 7
Side 8
Side 9
Side 10
Side 11
Side 12
Side 13
Side 14
Side 15
Side 16
Side 17
Side 18
Side 19
Side 20
Side 21
Side 22
Side 23
Side 24
Side 25
Side 26
Side 27
Side 28
Side 29
Side 30
Side 31
Side 32
Side 33
Side 34
Side 35
Side 36
Side 37
Side 38
Side 39
Side 40
Side 41
Side 42
Side 43
Side 44
Side 45
Side 46
Side 47
Side 48
Side 49
Side 50
Side 51
Side 52
Side 53
Side 54
Side 55
Side 56
Side 57
Side 58
Side 59
Side 60
Side 61
Side 62
Side 63
Side 64
Side 65
Side 66
Side 67
Side 68
Side 69
Side 70
Side 71
Side 72
Side 73
Side 74
Side 75
Side 76
Side 77
Side 78
Side 79
Side 80
Side 81
Side 82
Side 83
Side 84
Side 85
Side 86
Side 87
Side 88
Side 89
Side 90
Side 91
Side 92
Side 93
Side 94
Side 95
Side 96
Side 97
Side 98
Side 99
Side 100
Side 101
Side 102
Side 103
Side 104
Side 105
Side 106
Side 107
Side 108
Side 109
Side 110
Side 111
Side 112
Side 113
Side 114
Side 115
Side 116
Side 117
Side 118
Side 119
Side 120

x

Eimreiðin

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Eimreiðin
https://timarit.is/publication/229

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.