Eimreiðin - 01.07.1940, Síða 19

eimreiðin
ANDVÖKUR HINAR NÝJU
219
Hinsvegar talar hann þar fallega um Einar og bætir um fyrir
honum, þar seni hann þótti helzt standa höllum fæti. Þá segir
hann 1911 í bréfi til Baldurs Sveinssonar, að helztu skáldin
séu Matthías og Valdimar (Briem), þó að þar fylgi böggull
nokkur skammrifi. Af þessu er ljóst að honum hefur ekki
vaxið Einar í augum, enda grunar mig að Stephan hafi ekki
getað fylgst með honuin til hlítar á þessum árum, og elcki
bendir neitt á það í bréfum Stephans, að honum hafi borist
Hafblik í hendur. Þó minnist hann iðulega á bækur, sem
honum hafa áskotnast og oft á sumar, sem honum þykja mik-
ils verðar. Ég á mjög bágt með að trúa því, að hann hefði
Þagað um þessa bók við vini sína, hefði hann eignast hana
fyr en einhverntíma seint eða siðar meir. Árinu áður en
Stephan yrkir Grím frá Hrafnistu, segir hann í bréfi til
Þorsteins Erlingssonar, þar sem hann nefnir þá á nafn, Ind-
Hða á Fjalli og Einar Benediktsson: „Annars á ég ilt með að
fylgjast með, Þorsteinn. Ég er ekki svo fjáður að geta keypt
öll íslenzk rit, þó ég kysi það helzt. Ég sé því flest af því seint
°g margt aldrei og lendi svo andlega úti í horni.“
En hvort sem Stephan hefur séð Hafblik á þessum tima
eða ekki, þá mundi hann litla ástæðu hafa haft til mann-
jafnaðar. Hann er þá liálfsextugur maður, og eru vinir hans
að gefa út Andvökur I—III, milli 50 og 60 arkir. Er mér nær
að halda, að hann hefði við engan viljað skifta á sínuin „kær-
ustu kvæðum“. í fyrsta lagi kunni hann full slcil á gildi ljóða
sinna, og í öðru lagi voru þau svo samgróin starfi hans og
lífshugsjónum, að óhugsandi er að hann legði þau til jafn-
virðis við nokkurt annað verk. I þriðja lagi er Stephani það
sízt ætlandi að ganga á hólm við atgervi nokkurs manns, og
bera þar um vitni verk hans öll og jafnframt ritgerð Sig-
urðar Nordals frá upphafi til enda, að þessum eina kafla
undanskildum.
V.
Eitt af því, sem einkennir Stephan er það, hve framganga
bans er hispurslaus og laus við alla óeðlilega dýrkun, hvort
sem um er að ræða stefnur, flokka eða menn. En fjarst skapi
er bonum að beygja sig fyrir því, sem frægt er og voldugt að