Eimreiðin - 01.07.1940, Síða 75

eimheíðin
Á BIÐILSBUXUM
275
þú heitir. Ja, margt er nú skrítið í henni veröld, en önnur eins
ósvifni og þetta er þó víst alveg einsdæmi!“
Brandur var of hissa til að geta grátið, og hann steingleymdi
að reiðast. Þetta var svo vitlaust!
Stúlkan svo að segja að fleygja sér fyrst í faðm honum og
láta hann kyssa sig og kreista, en vilja svo hvergi sjá hann.
Hver fjandinn gekk að manneskjunni, ef manneskju skyldi
kalla, eða máske var það bara sá gamli sjálfur, í svona ginn-
andi konulíki, að freista hans.
Kaja stóð þarna með logarauðar varir og leiftrandi augu.
„Dóni! Ósvifni dóni!“ hvæsti hún og rauk út með það sama.
Brandur sat eftir og horfði í gaupnir sér, áhyggjufullur á
svip. Nú, svona var hún þá inn við heinið, lauslætis óþverri
°g einskis virði. En he’víti var hún samt mjúk!
Nú sá hann að komið var svarta myrkur, hann hafði alveg
8leymt tímanum, kaffibollarnir stóðu enn barmafullir á borð-
mu, og vitanlega var kaffið ískalt. Og hvar var Áslaug?
Hann dauðskammaðist sín og sáriðraðist framkomu sinnar
1 kvöld. Að láta þetta flókatrippi fara svona með sig, eyði-
^eggja hugarró sína og margra ára fastákveðna áætlun, og þó
sargrætilegast af öllu: krympa biðilsbuxurnar, svo að þær
v°ru lítið betri en vanalegar sunnudagabuxur. Hann svolgr-
a®i í sig kaffið úr báðum bollunum.
Nokkru síðar kom Áslaug inn, og með mörgum fögrum orð-
Uln bað hún afsökunar á því, að hann væri látinn sitja hér
eir>n í myrkrinu, kvaðst hafa treyst því að Kaja myndi kveikja,
en hún væri náttúrlega löngu þotin, þetta fiðrildi, sem hvergi
Sæti setið ltyrt stundinni lengur.
Krandur þagði og Ltinliaði ltolli. Hann hafði sína sorglegu,
stuttu reynslu fyrir því og sínar fullgildu sannanir, biðils-
^uxurnar, og annað, — sem hann raunar sá eltlti sjálfur —,
blóðrauðan blett á vinstri kinn.
Aslaug ltveiltti og settist svo lijá Brandi, liugsandi og svip-
þung. en sagði svo alt í einu:
”Já, þú sagðist þurfa að tala við mig undir fjögur augu,
^K'andur minn. „En það er nú svona, sltrambi þann tírnann
Uiaður hefur til að tala við mann, þó einhver komi. Ég hef nú
'erið að atast við hana Rauðltu mína. Hún var að bera, og