Eimreiðin - 01.07.1943, Blaðsíða 79

eimreiðin
FÓRN ÖRÆFANNA
255
ekki, — hún hai'ði þó lyst á ketinu, drósin, — ekki bar á oðru;
—- þannig niundi dómurinn hljóða.
Jafnvel rödd samvizkunnar skipaði henni að bíða, vegna
Sóðu konunnar með hjartað, sem hún annars mundi særa og
móðga. Hún stökk nú samt á fætur, teymdi Skjóna í skornmg,
skreið á bak og hvatti hann eins og hún væri orðin vitskeit.
Skjóni, einhver villtasti gammur, sem þekkzt hatði í héraðinu,
v»r óvanur að láta skipa sér þannig fyrir verkum og brjálaðist
á augabragði. Eins og fuglinn flygi tók hann stökkið og beint i
Kaldá, sem rennur örskammt vestan túnsins, og nú fleygðist,
steyptist og hvolfdist yfir hest og riddara í einni gusu. Og enn
bá hvatti hún hestinn, sem nú varð hamslaus, trylltur, gersam-
tega óður og viti sínu fjær. Með háflenntum, fnæsandi nösum
°g blásandi froðu úr vitum þaut hann yfir hvað, sem fyrir varð.
~~ í gegnum Húsafellsskóg — eins og hvirfilbylur. Limið brak-
aði 0g brotnaði; fauskar klofnuðu og hentust langar leiðir.
Otundan þessari æsireið bar að líta dökkan kólf, sem þaut i
loftinu; neðan úr þessu hengu einhverjir takkar, sem snertn
jörðina af og til. Þetta var Skuggi-Tryggur, sem keppti af oll-
Una Hfs- og sálarkröftum að dragast ekki aí'tur úr. Hann gapti
°gurlega, og tungan lafði langt út út honum eins og bloðlit-
aður höggormur.
kr að Geitá kom, sem var í vexti, var litt hægt a íerðinni og
eigi slökkt á ofsanum, og nú æddi Skjóni út í svellkalda, belj-
andi jökulelfuria, þar sem fyrst varð að komið. Hvítfyssandi
beljarflaumur jökulvatnsins skall á brjósti og síðum, hækkaði
°g brotnaði á baki og herðakambi, en blásturinn og hveljusop
bestsins sem dauðahrygla stórhvelis, sem strandað er á grynn-
“''gp.
Skuggi-Tryggur stökk í flauminn andartaki síðar og tleygð-
ist 1111 undan fóssfallinu með gapandi tranti og dillandi skotti,
sem brátt fékk þó að falla og láta sig niður. Það var sem allt
byiii undir straumhafið, og hesturinn hleypti sér í hnút, en
1 tist og reis i sömu andrá og þá sein hlypi á afturfótum ein-
um; en stúlkan stóðst ekki hin leiftursnöggu ofsatök hestsins,
brökk af haki og dróst fljótandi i straumnum, hangandi í fax-
iuu með höndum og tönnum. ■— 1 næsta vetfangi þunkaoi
^i'joni sig upp úr ánni og stóð á eyrinni. Þó var hann enn stói-