Eimreiðin - 01.07.1943, Blaðsíða 66

242
FÓRN ÖRÆFANNA
EIMREIÐIN
er féllu eigi þétt saman. Haka ekki löng, breið fyrir, án spors
og festuleg. Eyru sokkin í mikið hár illa hirt, dökkt, án sorta
með brúnleita slikju. Þeldökk, en hvarmföl með fagurt litrof.
Augnaráð óhlítt í dagfari, en djarft úti. Svipbrigði hvort
tveggja í senn: einbeitt og heimóttarleg í meðsköpuðum þján-
ingablæ. Ávallt illa til fara, tötrum klædd og óhrein.
Loks rann upp sú langþráða stund, að hún fengi að fara
í kirkju, og það drjúga bæjarleið, yl'ir tvær stórár, til aðal-
kirkjunnaí’ •—■ að Húsafelli. Hún liafði aldrei komið á nokk-
urn bæ áður, utan heimilis, úr Tungunni. Þetta var dásamlegt.
Húsafellskirkja var úr torfi og grjóti eins og kirkjan í Kal-
manstungu, en þó svo miklu veglegri, að henni fannst; hana
hafði aldrei dreymt um aðra eins dýrð. Hún tók sér stöðu
alveg fram við dyr, meðal hinna óæðri, lengra mátti hún ekki
fara — heiðinginn. En þar var staður þeirra, er hýddir höfðu
verið eða brennimerktir og jafnvel markaðir á eyrum eins
og sauðkindur, fyrir þjófnað eða aðra óknytti. Hundar voru
þar jafnvel, af óviðráðanlegum ástæðum. Skuggi-Tryggur var
þar lika og faldi sig undir pilsinu hennar, svo ekki sást nenia
trýnið og augun útundan. Mest undraði hana hve marga sótti
svefn undir ræðu prestsins. Skeggjaðir karlar, er sæti áttu,
hölluðu höfði aftur og út á hlið og hrutu upp á móti prest-
inum. Hún hélt þetta vera af því, að þeir væru svona mikið
kristnir. Ekki settist að henni minnsti höfgi, meðan aðrir
fengu sér kristilegan blund, og ekki gat hún hrotið og þetta
allt af því, að hún var heiðingi.
En svo sá hún líka það merkilegasta, sem nokkui' lítil
stúlka, sem nærri er orðin kona, getur nokkurn tíma séð;
nokkuð, er ákveður' ævi og örlög á svipstundu, og þó ekki
voðalegt.
Hún sá pilt.
Það, sem var enn merkilegra. Hann sá hana líka, og bann
horfði á hana, og hún fékk ákafan hjartslátt og þorði ekki
að lita upp. Hún fann, að þetta var pilturinn hennar og eng-
inn annar. Og svona voru þeir kóngssynirnir, sem Ljosa
hafði sagt henni frá, sem fátækar stúlkur hrepptu stunduin
og urðu svo drottningar i heilu ríki. Víst var það Hann. Ln
hún var sjálf í einhverjum hræðilegum álagaham, einbveijun1