Eimreiðin - 01.07.1943, Blaðsíða 102

278
FÓRN ÖRÆFANNA
EISIREIÐIN
líka. Það var góð hrísla. Þarna opnuðust nú dyrnar, og Hann
stóð í dyrunum og talaði nú loksins við hana. Þá opnaðist
henni heill heimur. Hvort þún þekkti liann ekki! Og hvað hún
mundi nú margt. En mikið hræðilega hafði liana dreymt! Og
Hann sagði við hana: „Eg er ekki kominn enn, því að mig er að
dreyma. En ég kem bráðum, og þú bíður mín!“ Hún skildi
ekki, við hvað hann átti, en það gerði ekkert til; henni leið
svo vel. Svo var hún og barnið tekið upp úr lauginni og þau
strokin frá hvirfli lil ilja. Einn, sein virtist fyrirliði, sagði:
„Þetta hefur tekizt vel; þau hafa fengið fagra líkami. Þó vantar
enn nokkuð, að fullur styrkur sé fenginn.“ — „Já, hún hefur
fengið óvenjulega fagran líkama, lof sé hinum hæsta!“ sagði
ein kvennanna, ung og fögur hjúkrunarkona; en hún sagði
þetta hreint ekki með þeim lofsöngs- eða lilbeiðslublæ innst i
grunntóninum, sem vænta hefði mátt af himneskum engli. —
— „Mikið eruð þið góð við mig! Blessuð madaman! Mér gat
aldrei dottið í hug, að það væri svona gott á Húsafelli! En
mig 'dreymdi svo hræðilegan, svo voðalegan draum, að ]iið
mynduð aldrei geta trúað þvi. Mér datt hara ekki í hug annað
en ég rnundi deyja!“
— „Já, við förum nú nokkuð nærri um það! Þú áttar þig
betur síðar og færð þá kennske ráðningu draumsins!“
En hún veitti þessum orðum litla athygli nú — eins og
á stóð:
Hún vnv dáin, cn luín vissi það ekki.
Feimni.
Það cr áreiðanlega ills viti að vera ekki feiminn allt lil þritugsaldurs.
Sjálfbirgingslegur unglingur og framur sýnir með ]>ví, að liann skortir
viðkvæmni, og liver sá piltur eða stúlka, sem ekki eru feimin fram yfir
tvitugt, eru orðin leiðindaskjóður um fertugt. Því fcimnin er sá verndar-
hjiipur, sem varðveitir liarnseðlið og þroskar persónuleikann.
Látum þvi hina feimnu skilja það, að ]>að er engan vcginn tómur ann-
marki að vera feiminn, heldur einnig kostur. Látum þá líta á feimni sina
eins og hvern annan dýrmætan eiginleika, en ekki eins og einhvern löst.
Gerum þeim Ijóst, hve það fólk er óþolandi leiðinlegt, scm cr gersncytt
hlédrægni og vill alls staðar trana sér fram.
Harold Nicolson.
Úr „Englisli Digest“, júli ’43.