Eimreiðin - 01.07.1943, Blaðsíða 62

238
FÓRN ÖRÆFANNA
EIMREIÐIN
nafninu! Hundheiðið nafn og ókristilegt og vísast upplogiö.
Vil ekki heyra það! Og hvað ætlarðu svo að gera með þetta?“
„Eg ætla að gefa henni mjólk. Guð hefur gefið okkur næga
björg i bú.“
„Ætli ]iað ekki! Til að ala upp umrenninga og flakkara,
letingja og hlóðsugur, útilegumenn og sauðaþjófa, galdrahyski
og heiðingja, ræningja og manndrápara — hérna úr hraun-
inu eða af heiðunum. Gátu þau ekki skitið þessum króa sín-
um niður á einhvern annan bæ, fyrst þau endilega þurftu að
losna við hann ? Sástu ekki hvernig þau voru búin? Eintómt
grófales, spunnið á handhala, sauðaskinn og ekki pjatla af
vaðmáli! Eða hefurðu ekki fylgzt með fjárheimtunum, kona?“
„Og margir hafa nú verið dæmdir hart fyrir litlar sakir.“
„Kallarðu það litlar sakir að leggjast út í annarra manna
lönd, stela húpeningi og drepa fólkið? Og af þessu öllu skal
maður svo betala landskyld og leigur! Eru það ekki tvö hundr-
uðin á landsvísu, leigurnar einar, sem betalast eiga á alþingi
árlega, í landaurum, smjörvi og vaðmálum, auk kúgildanna,
bæði kirkjunnar og jarðarinnar, svo að varla hrekkur til ull <>£
málnyta, sérdeilis Jiegar allur manns peningur, sem og jarð-
arinnar afbetöluð innbyrðis gildi, bæði heitilönd, grasafjölh
silungaveiði og álfta, allt liggur í gapandi gini ránsmanna,
þjófa og morðingja? Ekki betala þ'eir leigurnar og landslcvld-
irnar. Og þetta vilt þú ala!“
Þá svaraði konan með hægð: „Ég heyrði hann segja eitt-
hvað. Ekki þyrfti nú'annað en maðurinn væri skáld!“
„Skáld!“ át bóndinn eflir henni og hrækti út úr sér at
fyrirlitningu. Móti annarri eins regin-heimsku átti hann ekki
eitt einasta orð til í eigu sinni.
Konan hafði unnið taflið og bóndinn látið í minni pokann.
Var svo kyrrt um hríð.
Næstu árin liðu og allt sat við sömu keypi, nema hvað
skugginn varð dekkri og Ijótari, þau árin sem engin sigHng
barst til landsins. En hver frétt um sigling var sem sólskins-
blettur, og engin fregn kærari.
Mærin óx og tók góðum þroska, unni fóstru sinni niikið
og kallaði hana mömmu sina; en fósturfaðirinn og hún 1H11
aldrei hvort annað réttu auga; fór þó meinalaust enn.