Eimreiðin - 01.07.1943, Blaðsíða 94

270
FÓRN ÖRÆFANNA
EIMHEIÐ’N
skelfilegum raunum, hafi alveg verið búin að gleyma Geitá,
sem mynnir i Hvítá nokkru fyrir neðan bæinn í Kalmans-
tungu; fossandi frenja austan úr Langjökli og Kaldadal. —
Fljótlega gengust sundur skór liennar og sokkar, enda lé-
legir fyrir. Hún fleiðraðist og reif sig til blóðs af hrauni og
viði, datt oft, bar þó jafnan fallið af barninu, en slóst sjálf
og marðist. Blóðdrefjar voru í hverju hennar spori. Þegar
nóttin kom á, fylltist hún ógn og skelfingu. Þá gengu út-
burðarvæl og asnagangur melrakkanna úr hófi, sérstaklega í
éljunum, sem alltaf voru að þyngjast. Skórnir urðu nærri
strax ónýtir og báðir fætur flakandi sár og blóðstorka. Hún
færði niður um sig sokkana og reyndi að nota bolina fyrir
skó og fórnaði hestbandinu sínu til að reyra þetta og tjása,
en ekkert dugði. Þegar hún kom að Hvítá, flöksuðust síðustu
snjóugar og blóðdrifnar leifar skóa og sokka um ristar
hennar og ökla eins og blóðugir vængir á hvitum, helsærðum
fugli, sem brýzt uiji í andarslitrunum. Þó hélt hún áfram upp
með ánni; þar komu saridöldur, ekki eins sárt, þótt hún i
raun og veru væri hætt að finna til lota. Áfram hélt hún upp
með ánni, þar til henni virtist skannnt eftir að hreiðurfótum
jökulbreðans, en þó lengra miklu en henni sýndist. Þar hné
hún niður, raunar magnþrota, til þess að hlynna að barninu.
Það hafði ekkert fengið, grátið af og til af sulti og angri. En
brjóstin hennar voru þurr, og barnið náði engu. Þá tók liiin
undir brjóstið með kroppnum höndunum, beygði sig í háls-
liðunum og heit um geirvörtuna svo hlóðið fossaði úr.
—- „Sjúgðu nú, elsku litli vinur, áður en mamma fer á
jökulinn! Enginn ljótur kall á drenginn hennar möminu;
hún á hann ein — alein! Og ef þú vilt meir, þá bítur ma.mnia
hitt brjóstið silt! “
A bökkum Hvítár, inni á regin-öræfum, um nótt, lá korn-
ung móðir á grúfu á klakanum, næstum nakin, blóðrisa,
fleiðruð og marin, í frosti og éljagangi og hríðarveður í að-
sigi, sigð dauðans skín á andliti hennar, og drykkjaði barni
sinu blóði. Hún, sem sjálf var vart af barnsaldri og hafði
ekki náð fullum likamlegum þroska. Á aðra hönd ófær jökul-
elfan; á hina geigvænlegt hraunhafið; framundan jökullinn.
Þarna, sem jökulelfin ómar og syngur milli skerja og skara,