Eimreiðin - 01.10.1945, Síða 41

EIMREIÐIN
DRENGUR GÓÐUR
265
— Þetta er auðvitað stórsaknæmt fyrir báða parta. Ég veit ekki,
livaða viðurlög eru við því nú. Þess vegna kom ég nú hingað; —
mér er meinlaust við Odd greyið, eiginlega meira en það; — mér
er vel við liann, — og mér datt í hug, að þið Valgeröur, — 6att
að segja — einkum hún —, sæjuð einhver ráð út úr þessu. —
Oddur flúði til mín, og það hefur víst alltaf verið svo með okkur
Islendinga, allt frá fornöld, að ef menn liafa flúið til okkar,
jafnvel óbótamenn — þá liefur það þótt ódrengilegt að reyna
ekki að veita eitthvert liðsinni. —
Fóstri minn hló kuldalega. — Jú, ég skil þig, Böðvar, sagði
hann. Þér gegur ekki annað en gott til, að vilja bæta úr þessum
óliöppum, enda ert þú sjálfsagt maður til þess og þið Þórdís. En
hitt orkar nokkuð meira tvímælis, hvort þú vex nokkuð við það
að koma fleiri mönnum í vandræði ykkar Odds, vinar þíns. —
Ég lief ekki sagt Þórdísi neitt enn þá, sagði Böðvar og talaði
jafn rólega og áður. — Ég þóttist vita, að ykkur Valgerði væri
vel til Þóru, síðan hún var liér í fyrravetur, og eins og ég sagði
þér áðan, þekki ég ráðhyggni ykkar og góðvild, sérstaklega Val-
gerðar, konu þinnar, — þú fyrirgefur, Hákon, — konur eru alltaf
snjallari og úrræðahetri í slíkum málum sem þessu. Ef til vill
hefði ég átt að bíða heimkomu liennar og segja þér ekkert fyrr.
Nei, sagði fóstri minn og var nú rólegri. —Það var gott, að
þú sagðir mér þetta strax, Böðvar minn. En það — þetta, kom
mér nokkuð á óvart, ekki með Odd þennan, en með stúlkuna.
Já, mjög á óvart. — Hann var nú aftur staðinn á fætur og gekk
um gólf. ■— Ég get nú ekki annað séð, en að hér séu ýmis úrræði,
þó aldrei verði þetta að fullu lagað. —
Það fannst mér líka í fyrstu, sagði Böðvar, — og okkur Oddi,
en við nánari athugun virtust stórgallar á þeim öllum.---------
I sama bili var liurðin á herberginu opnuð og Valgerður, fcstra
mín, kom inn. —
Er hún hafði heilsað bónda sínurn og Böðvari, gekk hún að
rúmi mínu og laut ofan að mér. Enga manneskju lief ég metið
meira og unnað innilegar en fóstru minni. Þó var ég svo for-
vitinn um afdrif máls þess, er verið hafði til umræðu og svo
óðfÚ8 að fá að heyra tillögur fóstru minnar, að ég lézt sofa vært.
Hún tók í hönd mína og þreifaði á slagæðinni. —
Hann virðist hafa nokkurn liita, sagði hún, — én það er gott.