Eimreiðin - 01.10.1945, Síða 48

272
DRENGUR GÓÐUR
EIMRBIÐIN
til átthaga sinna. Ég sá liann aldrei eftir það, og nú er hann
dáinn fyrir nokkru. —
Nokkru eftir aili við voram saman í skólanum, kenndi fóstri
minn lasleika. Ég var þá tuttugu og tveggja ára, — liann um
sextugt. Heilsugóður hafði hann verið til þessa og mjög ung-
legur að útliti. Þetta reyndist banvæn meinsemd í maga og mjög
fljótvirk. Kom brátt að því, að hann lagðist alveg í rúntið og
var oft þjáður.
Fóstra mín stundaði enn ljósmóðurstörf, og einn dag, er hún
var að heiman, en ég sat hjá fóstra mínum og las hátt fyrir hann,
biður hann mig að hætta að lesa, hann þurfi að tala við mig. —
Ég lagði bókiua frá mér. Þennan dag var fóstri minn með liress-
ara móti; þó var orðið mjög af honurn dregið. —
Ég er nú á förum, Runólfur minn, sagði hann, — því ég
býst ekki við að kraftaverk gerist á mér. Ég er líka farinn að
þreytast á þessum veikindum og óska þess, að það taki sem fyrst
enda. -— Þú ert ungur og hraustur, og ég fer héðan ánægðari
af því að ég veit, að þú tekur við öllu með Valgerði. — Það
verður áfall fyrir hana, því við liöfum lifað saman ánægjulegu
h'fi, þótt liún hafi verið mér í öllu frentri. Mér þykir vænt um
að fara á undan lienni. Það er kannske Ijót og syndsamleg eigin-
girni, en ég er viss um, að liún þolir betur að missa mig en ég
liana. Það gerir trúarvissa hennar; — en ég lief ætíð verið í efa
um það, hvað við 'tekur — og er það enn. -— Hann þagnaði urn
slund. — En það er eitt, sagði liann svo, og talaði nti mjög lágt,
— sem ég þarf að segja þér. Ég get ekki farið með þann leyndar-
dóm yfir um, án þess að skrifta fyrir einliverjum. -—■ Valgerði
get ég ekki sagt það, — og lield líka, að það væri rangt. Þú,
drengur minn, verður að taka það á þig með mér. — Hún Þór-
dís litla, hérna, er ekki dóttir mín. —
Ég var kominn að því að segja lionum, að ég vissi það, — en
gerði það þó ekki. Svo sagði liann mér þetta, sem ég vissi. — En
Þóra liafði látið heita í höfuöið á Þórdísi í Urðardal, sem hafði
verið henni sem bezta móðir þessa mánuði, sem liún dvaldi þar. —
Hann var lengi að segja mér söguna, og það var orðið meira
en hálfrökkvað, þegar liann þagnaði. Ég ldustaði þegjandi á liann,
og mig nndraði það, livað hann hefði átt við, þegar hann sagðist