Eimreiðin - 01.10.1945, Blaðsíða 49

eimreiðin
DRENGUR GÓÐUR
273
ekki vilja segja fóstru minni frá þessu, — en ég vissi, að allt
þetta voru einmitt hennar ráð. — En ég sagði ekkert.
Eftir langa þögn stundi liann við. —
Og þá kem ég nú að því, sem þyngir sál mína og ég ætla að
segja þér. — Um veturinn, sem Þóra litla var lijá okkur, fór
mér smátt og smátt að þykja vænna um hana en góðu hófi
gegndi. Ég fann að þetta var lieimskulegt og alveg vonlaust,
því mér þótti líka vænt um Valgerði. Og auk þess var stúlkan
eiginlega barn, en ég roskinn maður. En þetta var alveg óvið-
ráðanleg þrá, sem gagntók mig. Þar var erfitt að koma skyn-
semi að. — Ég var líka of eftirlátur við sjálfan mig. — Ég
sagði henni dálítið til í dönsku, og þegar leið á veturinn fór ég
að lialda utan um liana, þar sem hún sat lijá mér við borðið,
þegar við vorum ein inni, og það vorum við venjulega. — Og
hún hallaði sér titrandi upp að mér. Svo fór ég að kyssa liana
■— og liún þrýsti sér upp að mér. Þetta voru hræðilegar vikur,
þegar skyldan barðist við hinn gamla Adam. — Það var enginn
efi á því, að Þóra unni mér af lífi og sál. ■— Ég held, að fóstru
þína, blessaða, liafi aldrei grunað neitt, — en þó, — ég er ekki
alveg viss um það. — Og svo fór Þóra lieim til sín. — Og svo, -—
tæpu liálfu ári síðar, — kom Böðvar með þessar fréttir, sem ég
var að segja þér áðan. —
Ég lilustaði — eins og í leiðslu -— á fóstra minn. Og nú vissi ég,
af hverju mér hafði aldrei geðjazt verulega vel að Þóru, þessari
fallegu, blíðu stúlku. Hin næma barnssál mín liafði orðið þess
vör, sem var að gerast, án þess að ég gerði mér grein fyrir, hvernig
það gat orðið. •—• Það er margt undarlegt og leyndardómsfullt í
djúpi tilverunnar, sem engin orð ná til. —
Svo fór hún, já, — sagði fóstri minn, •— og ég sá hana aðeins
einu sinni eftir það. Það var þegar liún kom liingað, eftir að
Böðvar hafði verið hér. Þá var hún mikið breytt, — liarka og
kæruleysi komið í stað mjúkleika og blíðu. — Það var hræði-
legt. — Ég gat ekki annað en ásakað mig — og jafnframt af
hjarta óskað þess, að það væri ég, sem ætti barnið, sem liún
gekk með, livað sem það kostaði. Ég liafði komið þessu blessaða
bami til að elska mig og svo hrundið henni frá jnér — út í
díkið. — Var ég mikið betri en Oddur, óþokkinn, sem notaði
sér örvæntingu og ráðaleysi þessa særða og ráðvillta unglings?
18