Eimreiðin - 01.04.1957, Blaðsíða 17

ÓLÖF SIGURÐARDÓTTIR Á HLÖÐUM
89
Og á sextugsafmæli bónda síns kvað hún:
Sendir angan sólheið strönd,
í sælufang mig langar.
Við skulum ganga hönd í hönd,
horfa og langa þangað.
■Állt heimilislíf þeirra hið ytra og innra einkenndist af
umnningarbrag, þar sem iðni, nægjusemi, sparnaður og þrifn-
aður réðu ríkjum. Allt var þar fágað og hreint. Það var varla,
að hefilspa^nirnir af bekknum hans Halldórs leyfðu sér að
^jðka utan við hrúguna, þar sem þeir áttu heima. Og aldrei
v°ru þau hjónin iðjulaus. Þó var ætíð tóm til að fagna góðum
gestum og ræða við þá, bæði í gamni, en einkum þó um
áhugamálin, sem voru mörg. Bæði unnu þau skáldskap og
höfðu hug á ýmsum vandamálum mannlegs lífs, og ræddu
Pau þá hluti bæði við aðra og sín á milli af djúpri hugsun
°g rökvísi. Og mikið mátti annríki Halldórs vera, ef hann
^eú ekki upp frá smíðunum og gaf sér tóm að hlusta og íhuga,
ef Ólöf kallaði í hann til að segja honum frá einhverju nýju,
seiu hún var ag jesa j þann svipinn. Stefán Stefánsson
skólameistari, sem var þeim nákunnugur, segir svo: „Þau
yuunu færri einbýlisdalakotin, þar sem jafnmikið er lesið,
Jafnmikið hugsað af skynsamlegu viti og jafnmikið ort eins
°g 1 kotinu hennar Ólafar á Hlöðum og „fóstra“ hennar.“ Ég
eló, að stóru heimilin í fjölbýlinu, þar sem saman voru
otnnir lærðari menn og þeir, er meira gætti í þjóðlífinu en
Peirra hjóna, hefðu líka mátt vara sig í þeim efnum. Og
eiukum voru þau hjón mjög frábitin öllu fánýtishjali.
LJÓÐAGERÐ.
Suemma mun Ólöf hafa tekið að fást við vísnagerð. í
■•^ernskuheimilinu" segir hún, að það hafi verið ein af
skemmtunum þeirra systkinanna í bernsku að „skandérast",
-.bjuggum við þá oft sjálf til vísur, ef okkur vantaði stafi, því
. Aestöll gerðum við vísur á þeim árum og þótti nærri eins
sjálfsagt eins og að geta talað. Sum systkinanna voru talin
ag*ega hagmælt síðar meir.“ Sýnir þetta, hversu mjög hag-