Iðunn - 01.02.1885, Qupperneq 57

Gyðingurinn í Rúdnía.
119
um mörgu brautartollskvöðum, cr áður voru mjög
hvimleiður íarartálmi á þjóðbrautum á Rússlandi.
Pósturinn herti á hestunum, er voru raunar allfúsir
að koinast sem fyrst inn að fá eitthvað að jeta, og
ókum við á harða spretti inn eptir tveimur eða
þremur strætum, sem voru mjög óþokkaleg og illa
steinlögð.
Múgur og margmenni dreif að og þusti eptir
strætunum 1 sömu átt og við fórum, þangað sem
eldurinn var, og var mjórra muna vant að við keyrð-
um um koll eitt eða tvö kvígildi af Gyðingum, er
þustu áfram með uppbretta sloppa og æptu há-
stöfum : »Vei! vei!»
»það er Gyðingur, sem á húsið, sem er að brenua#,
sagði pósturinn og hottaði á hestana.
»Af liverju veiztu það« ? spurði förunautur minu.
»Af því að lijer er svoddan grútarlykt«, segir
póstur, og ætlar að rifna í hlátri af fyndninni í sjer.
1 sama bili skauzt vagninn fyrir horn, svo hart,
að við voruin nærri hrokknir útbyrðis, og nam
síðan staðar við pósthúsið.
Hann hafði rjett fyrir sjer, pósturinn. |>að var
slátrari af Gyðingakyni, er húsið átti, sem var að
brenna, og stóð gegnt pósthúsinu, hinu megin við
forgið, rjett á móti okkur. Trúarbræður lians voru
að henda húsgögnum hans út um gluggana á fram-
hlið hússins; eldurinn hafði kviknað á bak við.
h'ramhliðin var að eins svört orðin ; en það var hinn
holsvarti litur, som er undanfari logans. Bláleitar
reykjargusur þutu upp um þakið hjer og hvar og
voru fyrirboði þess, að allt yrði að einu báli á lítilli
8fundu.