Iðunn - 01.02.1885, Qupperneq 61

Gyðingurinn í Rúdnia. 123
prútta. J>ið hafið heyrt það, piltar; hann býður
fimrn dali í silfri«.
í>ví var samsinnt.
»En þú verður að koma með hana út«, sagði Gyð-
ingurinn og hjelt um handlegginn á Kósakkanum.
“Annars færðu ekki einn skilding«.
•þorskur!« anzar Kósakkinn; »heldurðu að jeg
geri það að gamni mínu að spássjera þarna inn ?
Hvar hefirðu holað henni, fornmenjagripnum þín-
um ?«
»Hún er í litlu skonzunni til vinstri handar, í rúm-
inu, sem stendur þar í horninu«.
»Gott er það !« segir Kósakkinn. »1 guðs nafni
þá !« kallar hann, svo að glumdi við, og hljóp í einu
stökki upp riðið fyrir framan dyrnar.
Allur Kúdnía-borgarlýður stóð á öndinni. Kós-
akkinn signdi sig og hvarf inn í reykinn.
»Nú erum við ferðbúnir«, sagði pósturinn og klifr-
aðist upp á ökusessinn.
“Bíddu ofurlítið#, sagði jeg í hálfum hljóðum.
Samférðamaður minn var kominn þangað sem
j?g stóð, og beið órór, hvernig fara mundi, eins og
allir aðrir, sem við voru staddir.
*
>1« íjí
Kósakkinn kom aptur. Eöt hans voru mjög svo
brunnin, en kerlinguna hafði hann í fanginu og var
Hálf-liðið yfir hana. Og enn var hann með pípuna í
^unnvikinu.
Hannsöfnuðurinn laust upp fagnaðarópi.
“Hjer er kerlingin, taktu við!« segir hann við
^yðinginn.
í sama bili heyrðist eins og hvellur, og laust nú