Tímarit lögfræðinga - 01.10.1953, Blaðsíða 29

Tímarit lögfrœðinga
219
Hæstiréttur gerði engar athugasemdir við þá aðferð. Ileim-
ildar til kvaðningar meðdómsmanna er ekki getið, en sjálf-
sagt er hennar að leita í 3. tölul. 1. mgr. 200. gr. laga nr.
85/1936. Samkv. orðanna hijóðan og athugasemdum við
greinina virðist það þó nokkuð rúm lögskýring að kalla til
meðdómsmenn, eins og hér stóð á. I greininni er rætt um,
að rétt sé að kveðja í dóm sérfróða menn um „teknisk"
atriði. Þar sýnist naumast geta verið átt við sérfræðileg
atriði í lögfræði. Hér var fyrst og fremst um lögfræðileg
úrskurðarefni að ræða. Og jafnvel þótt talið væri, að heim-
ildin næði til þess, að sérfræði á tilteknum sviðum lög-
fræðinnar þurfi með, þá er naumast um slíkt að ræða hér.
Réttarsöguleg efni gátu að vísu skipt máli, og annar sam-
dómenda er sérfróður í réttarsögu, eins og kunnugt er, en
engu að síður er þetta a. m. k. á mörkum. Á hinn bóginn er
hér farið inn á heppilega braut, því að í umfangsmiklum
málum er það sérstaklega mikilsvert, að undirdómstigið
sé traust og bezta leiðin til þess er sú, að dómarnir séu
fjölskipaðir góðum dómendum. Héraðsdómurum virðist
hér hafa verið opnuð leið til þess að styrkja undirdóm-
stigið á talsvert víðu sviði.
Héraðsdómurinn var ágreiningslaus og hver aðila látinn
bera sinn kostnað.
Áður hafa verið greind nokkur ummæli úr forsendum
hans. Rétt er þó að geta nokkurra annarra. M. a. er komist
að orði á þessa leið:
„Þegar járnið var sett útbyrðis, var fullvíst um stað
þess. Síðar hvarf það í sjó og enn síðar varpst það sandi.
Mönnum hefur þó alltaf verið nokkurn veginn kunnugt um,
hvar járnið var niður komið, og með nútíma tækni hefur
ekki verið neinum erfiðleikum bundið að staðsetja það
nákvæmlega. Járnið hefur því í raun og veru aldrei verið
týnt og verður því réttarreglum um fundið fé ekki beitt
eða þær hafðar til hliðsjónar, er skorið er úr ágreiningi um
réttindi yfir járninu.
Þegar umræddu járni var varpað fyrir borð, var það
gert með ráðnum hug og í þeim tiigangi, að létta hið strand-