Tímarit lögfræðinga - 01.10.1953, Blaðsíða 59

Tímarit lögfrœöinga
249
armaður lijá manni, sem óheimila verzlun rekur að vitund
hans, verður naumast talinn refsisekur fyrir aðstoð sína.
Ef brot varðar við ákvæði almennra hegningarlaga, þá
koma þau auðvitað til greina um tilraun og hlutdeild.
Sennilega mundu dómstólar beita fyrningarreglum hegn-
ingarlaganna analogice um skottulækningar.
G. Viðurlög. Þeim má skipta í fjóra flokka:
I. Refsingu.
II. Slcaðabætur.
III. Svipting réttinda.
IV. Upptaka.
Um U Refsimæli laga nr. 47/1932 eru í 18. gr. og geta
tekið til allra, sem refsisekir gerast samkvæmt 15. og 16.
gr. laganna. Refsitegundir eru taldar í 1. málsgr. 18. gr.
sektir 100—1000 kr., er hækka samkvæmt lögum nr. 14/
1948, og fangelsi, sem nú má verða varðhald eða fengelsi
allt að 2 árum samkvæmt 2. málsgr. 268. gr. almennra
hegningarlaga. Að venju er sá varnagli sleginn, að refsi-
mæli 18. gr. komi því að eins til greina, að ekki liggi þyngri
refsing við broti samkvæmt öðrum lögum. Brot gæti t. d.
verið framið beinlínis í því skyni að firra mann lífi eða
heiisu eða gáleysisbrot leiddi til líftjóns, sbr. 215. gr. hegnl.,
eða heilsutjóns, sbr. 219. gr. s. 1., sbr. og 173. og 174. gr. s. 1.
Annars eru ákvæði 18. gr. um refsiákvörðun þessi:
1. I sekt, þ. e. minni háttar sekt, skal dæma fyrir minni
háttar brot fyrsta sinni framið, 2. málsgr. 18. gr. Af sam-
anburði við ákvæði 3. málsgr. 18. gr. laga 1932 verður
það með vissu ráðið, að 2. málsgr. tekur einungis til minni
háttar brota frömdum fyrsta sinni, sem auðvitað verður
að skýra svo, að um fyrsta refsidóm eða sátt samkvæmt
112. gr. laga nr. 27/1951 sé að tefla. Þessi sektarhæð kemur
því að eins til greina, að ekki teljist „sannaö, aö brotiö hafi
valdi’ð alvarlegu tjóni, eða það er elcki sérstalclega lílclegt
til að geta valdið aloarlegu tjóni hvorki fyrir einstaklinga
né þjóðfélagið í heild sinni“. Það er, eins og sagt hefur
verið, alls ekki refsiskilyrði, að tjón hafi hlotizt af aðgerð-