Tímarit lögfræðinga - 01.10.1953, Qupperneq 64

254
Slcottulœkningar í íslenzlcum lögum.
laga mætti verða dæmd á óleyfilegum ágóða á skottulækn-
ingastarfsemi samkvæmt 15. og 16. gr. laga nr. 47/1932
og áhöldum, sem notuð væru til þeirrar starfsemi, og lyfj-
um, sem í vörzlum sökunautar fyndust. Um þetta segir að
vísu ekkert í lögum 1932, en 69. gr. hegningarlaganna tekur
til þessa.
Einar Arnórsson.
Frá Iíæstarétti
nóv.—des. 1952.
SkaSabætur (Hrd. XXIII. 577).
Byggingarfélagið S tók að sér viðgerð á þaki húss, sem
h/f K var eigandi að, og lét verkstjóra sinn, E, standa fyrir
verkinu. Einn þeirra, sem unnu að verkinu, var trésmíða-
meistari T. Féll hann niður af þakbrún á götu og beið bana
af. Ekkja hans og sonur, er var við nám vestur í Banda-
ríkjum Norðui'-Ameríku, höfðuðu mál á hendur eiganda
hússins, h/f K, byggingarfélaginu S og verkstjóranum E
og kröfðust þess, að aðiljar þessir þrír yrðu dæmdir bóta-
skyldir in solidum samkvæmt 2. málsgr. 264. gr. hegning-
ariaganna. Krafan var reist á því, að öryggisútbúnaði
hefði verið áfátt. Jafnvel þótt dómkvaddir menn hefðu
litið svo á, að slíkur útbúnaður sem hafður var sé nægi-
lega „sterkur" og hann látinn nægja, töldu bæði héraðs-
dómur og hæstiréttur útbúnaðinn ekki nægilega tryggan,
eins og á stóð. Og varð þá að ákveða bótaskyldu hvers inna
þriggja aðilja.
Ilúseigandinn, h/f K, var sýknaður í báðum dómum með
þeirri röksemd, að hann hefði falið viðurkenndu bygg-
ingarféiagi viðgerðina, og að sá aðili hefði framkvæmt
verkið á sína ábyrgð og áhættu, enda hefði h/f K mátt
gcra ráð fyrir því, að fullnægjandi öryggisútbúnaður væri
hafður.