Tímarit lögfræðinga - 01.10.1953, Qupperneq 55

Tímarit lögfræSinga
245
læknir hins vegar teliii’ sjúklinginn sýnilega ranglega vera
haldinn af ristilbólgu og fer með hann samkvæmt því, þá
fer á sömu leið. Það er ekki refsiskilyrði, að aðgerðin geri
skaða né heldur, að læknir ráðleggi eða framkvæmi aðgerð
í auðgunarskyni sjálfum sér eða öðrum til handa. Ekki
mun það vera nægilegt til sakfellis, að lækni hafi skjátlazt
út af fyrir sig. Það er refsiskilyrði, að aðgerðin geti ,,ber-
sýnilega“ ekki átt við sjúkdóminn, að ,,engin ástæSa“ hafi
verið til þess að ætla, að viðkomandi hafi verið haldinn
þeim sjúkdómi, sem aðgerðin var ætluð við. Það yrði jafnan
undir áliti sérfróðra manna komið, hvort sakfella skyldi
lækni eftir þessum ákvæðum. Ákvæði þetta tekur ekki til
rangra eða hæpinna aðferða í læknisstarfi annars.
Ljóst er, að skottulækningahugtakið er allmikið rýmkað
með ákvæðum þessa (4.) tölul. frá því, sem áður var.
5. Til skottulækninga telst það, ef læknir eða sá, sem
lækningaleyfi hefur, „ávísar til sölu <eða selur lyf undir því
yfirskyni, aö þau eigi að fara til lækninga, en vitandi, aS
þau verði notuð í ööru skyni, svo sem til nautnar eSa út-
sölu í hagnaSarslcyni“. Er hér undir skottulækningar fært
atferli, sem ekki hefur fyrr verið í þann flokk sett, enda
miðar slíkt atferli ekki til lækninga, nema þá á yfirborði.
Til dæmis um brot þessarar tegundar má nefna ávísun
nokkurra lækna á áfengi til nautnar á tímum aðflutnings-
banns á áfengi.1) Sérstaklega mundi þetta ákvæði nú vera
næg viðvörun til lækna um að ávísa mönnum nautnalyf,
eins og ópíum, morfín, kókaín og þess háttar nautnalyf.
Brot er fullframið, þegar lyfið hefur verið selt eða það
ávísað, með útgáfu lyfseðils.
6. Þá telst það til skottulækninga, ef læknir eða sá, sem
lækningaleyfi hefur, „lætur frá sér vottorS eSa umsögn til
þess stílaSa aS gylla í verzlunarskyni lyf, lælcningaáhöld
eSa matvæli, drykki, nautnalyf eSa annaS, svo aS ætla megi,
aS fóllc fyrir þaS fái slcakkar hugmyndir um gildi lyfjanna,
lækningaálialdanna, matvælanna o. s. frv." Hér er og farið
i) Sbr. t. d. Hrd. I. 299, II. 947.