Tímarit lögfræðinga - 01.10.1953, Síða 65

Tímarit lögfrœðinga
255
Hins vegar var talið, að hinir tveir aðiljarnir, bygging-
arfélagið og verkstjóri þess, yrðu að bera ábyrgð á slysinu.
Verkstjórinn hefur sjálfsagt átt að sjá um, að útbúnaður
væri fullnægjandi, og húsbóndi hans, byggingarfélagið,
hlaut að svara fyrir ávirðingu hans í því efni. Þeir voru
því taldir bótaskyldir in solidum, en þó ekki nema að 4/5
hlutum, með því að hæstiréttur taldi T ekki hafa farið
nægilega varlega við verk sitt, er slysið varð.
Ekki hefur þótt vafi leika á því, að ekkja T hafi misst
framfæranda, er hann beið bana af slysinu. En um náms-
manninn, son T, var því haldið fram, að hann ætti ekki
kröfu til bóta, með því að hann hafi verið kominn yfir 16
ára aldur. En með því að T hafði styrkt son sinn til náms
og gera mátti ráð fyrir því, að hann mundi hafa gert það
framvegis, meðan þess var þörf og lionum entist líf og
heilsa, þá var svo talið, að slysið ylli röskun á stöðu sonar-
ins og högum, og ætti hann því einnig kröfu til bóta sam-
kvæmt 2. málsgr. 264. gr. hegnl.
1 máli þessu var einungis dæmt um bótaskyldu, en ekki
bótahæð.
Slcattar (Hrd. XXIII. 572).
Hæstaréttarlögmaður var krafinn um söluskatt af tekju-
skattskyldum tekjum sínum. Taldi hann ekki felast heim-
ild í lögum nr. 100/1948 22. gr. til slíkrar skattálagningar.
Andleg vinna (Málflutningur, fasteignasala og verðbréfa,
innheimta, aðstoð við skipti), slík sem hann fengi laun
fyrir, yrði ekki talin til þeirrar vinnu eða þjónustu, sem í
áðurnefndri lagagrein getur. Fógetadómur féllst á þetta.
Til stuðnings þeirri niðurstöðu skírskotaði hann til tilsvar-
andi ákvæða laga nr. 128/1947, sem eru undanfari laga
nr. 100/1948 um söluskattinn, og mcðferðar laga nr. 100/
1948. Hæstiréttur taldi störf hæstaréttarlögmannsins eigi
örugglega vera „þjónustu" samkvæmt 22. gr. laga nr. 100/
1948, og skírskotar einnig til stuðnings niðurstöðu sinni
til ákvæða fyrri laga um söluskatt og veltuskatt og þess,
sem vitað er um meðferð laga nr. 100/1948 á alþingi.