Tímarit lögfræðinga - 01.06.1972, Qupperneq 36

sem þeir hafa gegnt árum saman, án þess séð verði, að met-
in örorka bagi þá í starfi. Ymis sjónarmið og atvik geta
komið hér til og orðið mönnum til framdráttar. Yfirleitt
held ég að segja megi, að vinnuveitendur sjmi mikla rækt-
arsemi í þessu tilliti starfsmönnum sínum, er hlotið hafa
heilsufarsleg skakkaföll af völdum slysa. Það eru óneitan-
lega skrýtnar andstæður í því, að vinnuvietanda séu gerð
þung fjárútlát til starfsmanns, þegar sú hefur orðið raun-
in, að stai’fsmaðurinn nýtur starfs síns hjá þeim sama
vinnuveitanda og betri starfskjara en fyrr. Að vísu verður
þróun mála ekki alltaf tjónþola svona hagstæð, en hér er
vissulega urn þýðingarmikla foi'sendu að í’æða við mat
örorkutjóns, sem eldxi er rétt að víkja til hliðar að öllu.
Oft er það svo, að tjónþoli á kost á hjálpartækjum, sem
vei’ulega geta dregið úr afleiðingum meiðsla. Það virðist
eðlilegt, að möguleikar á slíkum hjálpartækjum ættu að
hafa áhrif til lækkunar við mat örorku. Ég dreg í efa, að
sú sé yfirleitt í’aunin. A. m. k. styi’kja þær efasemdir ný-
lega uppkveðinn dómur á hæjai’þingi Reykjavíkur í mál-
inu Halldór Olafsson gegn Ölgerðinni Egill Skallagrínxsson
h.f. Raunar er sá dómur gleggsta heimild, sem ég þekki,
um liæpnar forsendur að mati örorkubóta á grundvelli
örorkumats.
Starfsmaður í verksmiðju vai’nai'aðila fékk glerbrot í
augað úr flösku, sem sprakk. I vottorði augnlæknis kom
fram, að augað skaddaðist og slasaði varð fyrir sjónmissi,
þó ekki að fullu.
Tryggingayfirlæknir mat hér örorku. 1 forsendum ör-
orkumatsins segir m. a., að slasaði hafi nær misst sjón á
auganu. Sjón þessi bætist að nokkru leyti með gleri, en
ekki kenxur fi’anx í vottorði (þ. e. vottoi’ði augnlæknis)
hvort þessi sjón nýtist að fullu ...“.
Ti-yggmgafræðingur sá, sem fenginn var til að reikna
út atvinnutjón slasaða á grundvelli metinnar örorku hans,
sem var 20% vai’anleg, benti á það, sem hann nefndi
veilu i örorkumatinu. Kæmi fram í vottorði augnlæknis,
70
Tímarit lögfræðinga