Tímarit lögfræðinga - 01.06.1972, Page 40

um lians, svo sem þegar engin vefræn tengsl finnast milli
áverka og kvartana slasaða. Þótt örorkumat sé læknis-
fræðilega auðframkvæmanlegt og öruggt virt á þann
mælikvarða einan, getur það oft ekki orðið meira en einn
þáttur þess einstaklingsbundna álitaefnis, sem mat örorku-
tjóns er. Annað getur ckki samrýmzt þeirri grundvallar-
reglu skaðabótaréttar, að eingöngu skuli bætt raunveru-
legt tjón.
Þess er ekki að dyljast, að slíkt „konkret“ mat á tjóni,
sem liér ræðir um, þar sem tekið yrði fyllsta tillit til allra
þeirra atriða, sem áhrif geta haft á mat tjóns, er fallið til
að valda nokkurri óvissu um niðurstöður, og sérstaklega
má gera ráð fyrir, að það myndi torvelda uppgjör tjóna
með samkomulagi utan réttar, sem er vettvangur flestra
uppgjöranna. Það er liætt við, að verulegur ágreiningur
gæti orðið um þýðingu einstakra atriða, sem til álita ættu
að koma við mat tjóna. Slík vandkvæði réttlæta þó ekki,
að eingöngu séu látin ráða í þessu efni almenn sjónarmið.
Það verður að teljast harla óeðlilegt, að læknisfræðileg
viðhorf séu svo mikilsráðandi um mat örorkutjóna, sem
raunin hefur á orðið í þróun þessara mála á undanförnum
áratugum, en ýmis önnur mikilsverð sjónarmið, þ. á m.
lögfræðileg, lítt tekin til greina og að sumu leyti virt að
vettugi. Það er fyllsta ástæða til þess, að lögfræðinni sé.
aftur fengið það forræði á þessu sviði, sem henni heyrir
til með réttu.
Til þess að mál þessi þróist í réttara og eðlilegra horf
að þessu leyti og viðunandi öryggi fáist í meðferð þeirra
og úrlausn, mætti hugsa sér, að samstarfi yrði komið á
með læknisfræði og lögfræði um framkvæmd örorkumats
sem sönnunargagns við mat örorkutjóna af völdum slysa.
Gæti slíkt samstarf þá ef til vill orðið í þvi horfi, að lög-
fræðingur annaðist alla aðra tiltæka og nauðsynlega gagna-
öflun varðandi örorkumat en hina læknisfræðilegu og yrði
síðan með í ráðum um niðurstöðu matsins sem sérfræð-
ingur um þann þátt þess. Með þessu fyrirkomulagi ætti
74
Tímarit lögfræðinga