Tímarit lögfræðinga - 01.06.1972, Síða 45

haldi, nema meira komi til. Margir muna örlög þjóða-
bandalagsins, sem upp reis eftir ófriðinn 1914—1918.
Miklar vonir voru bundnar við Sameinuðu þjóðirnar og
stofnanir þeirra, en þær hafa dofnað hjá mörgum. Þó
bera að viðurkenna að ýmsar stofnanir Sameinuðu þjóð-
anna hafa komið að góðu liði, hver á sínum vettvangi.
Iiins vegar verður því ekki neitað, að margt hefur þar
farið úrhendis, eins og kunnugt er. Meðal þess er það, að
Mannréttindayfirlýsing Sameinuðu þjóðanna liefur orðið
pappírsgagn eitt í allmörgum aðildarríkjanna, svo sem
dæmin sanna, er ekki skulu þó rakin liér. Það er því
mikilsvert, að margar þjóðir Vestur—Evrópu hafa tek-
ið höndum saman og stigið þýðingarmikið spor til þess
að tryggja mannréttindi í samræmi við yfirlýsingu Sam-
einðuðu þjóðanna eins og rakið er í I. liér að framan.
Mest mæðir á Mannréttindanefndinni í því sambandi, þótt
ráðherranefndin og eftir atvikum dómstóllinn hafi æðsta
valdið um þau tiltölulega fáu mál, sem til þeirra kasta
koma. Má í því sambandi nefna, að frá 1955—31/7 1 972
hefur nefndin fjallað um 5591 mál kærð af einstakling-
um. Drskurðir hafa gengið í 4950 málum. Af þeim var
212 vísað frá eftir að nánari skýringar höfðu verið gefn-
ar en 96 voru talin tæk. Á sama tíma var 10 málum
vísað til dómstólsins -— öll borin fram af einstakling-
um — en 35 málum var vísað til ráðherranefndarinnar,
þar af 8 milliríkjamálum.14)
III.
Það cr skilyrði lögsögu nefndarinnar að ríkið, sem
kvörtun beinist gegn, sé aðili að sáttmálanum og hafi
verið það er atvikið gerðist, sem kært er.
Talið cr að í samræmi við grundvallarreglur þjóðarétt-
ar, anda sáttmálans og undirbúning hans, hafi aðildar-
ríkin tekizt á hendur að tryggja samræmi milli hans
og löggjafar aðildarríkisins. Því sé það á gildissviði sátt-
Tímarit lögfræðinga
79