Tímarit lögfræðinga - 01.06.1972, Qupperneq 47

IV.
Eitt þýðingarmesta ákvæði sáttmálans er 25. gr. hans,
en hún er á þessa leið:
25. gr. 1. Nefndin getur tekið við erindum, sem beint er
til aðalritara Evrópuráðsins frá hvaða einstaklingi sem er,
einkasamtökum eða hópi einstaklinga, sem halda því fram,
að samningsaðiii hafi brotið á þeim réttindi þau, sem
lýst er í samningi þessum, enda hafi samningsaðili sá,
sem kærður hefur verið, l}rst yfir, að hann viðurkenni,
að nefndin sé hær til að taka við slíkum erindum. Þeir
samningsaðilar sem gefið hafa slíka yfirlýsingu, heita þvi
að hindra ekki á nokkurn hátt raunhæfa notkun þessa
réttar.
2. Slíkar yfirlýsingar má gefa til liltekins tíma.
3. Yfiriýsingarnar skulu aíhentar aðalritara Evrópu-
ráðsins, en hann skal senda samningsaðilum afrit af þeim
og birta þær.
4. Nefndin skal einungis beita því valdi, sem henni
er veitt með þessari grein, þegar a. m. k. sex samnings-
aðilar eru skultlbundnir með yfirlýsingum samkvæmt
málsgreinunum hér á undan.“
Þann rétt, sem einstaklingum cr hér tryggður, má
vafalaust telja einn af hornsteinum þess skipulags, sem
Rómarsáttmálinn frá 1950 stefnir að, þ.e. að mannrétt-
indi séu ekki mál hverrar þjóðar um sig, heldur mál
alls mannkyns, þótt sáttmálinn fjalli um þau á takmark-
aðra sviði. — Vestur—•Evrópu — af skiljanlegum ástæð-
um eins og áður er vikið að. Mannréttindayfirlýsingar
eru ekki nj" bóla í heiminum. Nægir J)ar að vísa til Mann-
réttindayfirlýsingar frönsku Stjórnarbyltingarinnar, á-
kvæða stjórnarskrár Bandaríkjanna og margra annarra
stjórnskipunarlaga. En hér mun í fyrsta sinni í sög-
unni einstaklingum opnuð leið til Jjess að bera fram
kvartanir sínar beint fyrir alþjóðlegan aðila, sem starf-
ar að miklu leyti samkv. réttarfarslegum sjónarmiðum.
Tímcirit lögfræðinga
81