Tímarit lögfræðinga - 01.06.1972, Qupperneq 59

um. Hins vegar gat hann þess, að stefndu hafi engin tíma-
mörk verið sett fyrir efndum og að stefnandi hafi látið
óátalið, að veðið hvíldi á skipinu í nærri sex ár. Stefnanda
hafi því borið, er hann hugðist selja skipið á miðju ári
1966, að snúa sér til stefndu og krefjast efnda á samn-
ingsskyldunni. Ösannað sé, að hann hafi gert þetta, heldur
hafi hann ráðstafað láninu sem söluverði skipsins án
nokkurs samráðs við stefndu. S'líkt geti ekki talizt sam-
rýmast eðlilegum viðskiptaháttum. Þá er þess getið, að
stefndu hafi nú fullnægt samningsskyldu sinni og ekkert
sé fram komið, sem bendi til þess, að þeim hafi ekki verið
unnt að aflýsa veðinu strax, ef þess hefði verið krafizt.
Dómarinn taldi þannig, að með þessu tómlæti hafi stefn-
andi firrt sig bótarétti.
Sjó- og verzlunardómur 9. janúar 1970.
Síldarsöltunarsamningur. — Skaðabætur.
Stefnandi máls þessa var síldarsöltunarstöðin M, og
stefndi hún Síldarútvegsnefnd til greiðslu skaðabóta. Síld-
arútvegsnefnd er einkaútflytjandi á saltsíld samkvæmt
lögum nr. 62/1962 og snýst mál m. a. um saltsíldarsamn-
ing, sem Síldarútvegsnefnd gerði við sænskan kaupanda,
A. Samkvæmt þessum samningi skuldbatt stefndi sig til
þess að selja hinu sænska fyrirtæki tiltekið magn af salt-
aðri Norðurlandssild á árinu 1966. Samkvæmt 8. gr.
þcssa sainnings átti hinn erlendi kaupandi að skoða síld-
ina tvisvar sinnum, þ. e. á meðan á verkun stóð og einnig
síðar. Við liina síðari skoðun var hinum erlenda kaupanda
heimilt að hafna sild, sem hann hafði samþvkkt við hina
fyrri skoðun, ef „skemmdir höfðu komið upp á geymslu-
tímanum, eða gæðum hrakað vegna t. d. þráa, súrleika,
þykks pækils eða vegna þess að fvrirmæli kaupanda hafi
verið sniðgengin“.
Samkvæmt þessum saltsíldarsamningi átti hinn erlendi
kaupandi þess kost að fara þess á leit við Síldarútvegs-
nefnd, að síldin yrði verkuð á þeim söltunarstöðvum, sem
Tímarit lögfræðinga
93