Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1924, Side 70

46 ÓLAFUR S. THORGEIRSSON:
svo dvöldu þar til um vorið 1812. Þar fæddist
Benjamín, yngsti sonur þeirra, sonurinn sem varð
til þess að koma upp stórri fjölskyldu með nafninu
Lagimodiere, fjölskyldu, sem að öllum ættingjum
meðtöldum myndar heilan söfnuð, kallaðan “Lo-
rette”, í Manitohafylkinu.
Árin 1812—1815 voru fremur erfið og óhagstæð
fyrir hina afburða hraustu konu. Maður hennar
flutti hana og börnin í lítið hreysi í grend við Head-
ingly. Var hreysi þetta hygt úr trjábolum, og var
bæði gólf- og gluggalaust. Þarna fiskaði hann og
veiddi með byssu og boga. Var hann oft mánuðum
saman að lieiman. Er hægt að hugsa sér að vesa-
lings konunni hafi ekki æfinlega liðið sem bezt.
Hin mikla gönguför.
í október 1815 lét Jean Lagimodiere konu sína
vita, að nú yrði hann að vera í burtu allan veturinn.
Kom hann þá fjölskyldu sinni fyrir í virki, kölluðu
“Fort Douglas”, sem þá stóð á bökkum Rauðárinn-
ar, nálægt víginu á George stræti í Winnipeg. Nú
var fjarvera hans afsakanleg, og ekki einungis það,
heldur bar hún vott um hæfileika Lagimodieres og
það traust, sem borið var til hans. Það var óum-
flýjanlegt fyrir Semple landstjóra að senda bréf til
Selkirk lávaröar í Montreal, og láta hann vita um
liinar viðsjálu horfur milli virkjanna tveggja —
Douglas, sem tilheyrði Hudson’s Bay félaginu, og
Gibraltar, sem tilheyrði North-West félaginu. Jean
Lagimodiere var maður, sém ekkert kunni að ótt-
ast, og hafði auk þess enga hlutdeild í málunum,
frá hvorugri hlið. Hann var þektur fyrir að vera
Indíánum jafnsnjall að rata í vegleysum og finna
fæðu í óbygðum. Þess vegna var honum trúað fyrir
bréfinu. Töfrandi ímyndunaraflið eitt getur fylgt
æfintýramanninum með bréfið sitt vegalengd, sem
nam fullum 1000 mílum, um hávetur yfir snjóbreið-
ur í Canada, frá Winnipeg til Montreal. Það næg-
ir samt að segja, að hann afhenti bréfið og að það