Dvöl - 01.04.1940, Blaðsíða 4

82
DVÖL
sennilega, hugsuðu þeir og and-
vörpuðu, mundi hjarta konunnar
einnig vera lokað, því að konan
hafði ekki gengið undir grænkandi
trjánum. Þannig er lífið, hugsuðu
þeir og horfðu daprir á bátana á
glitrandi vatninu, börnin, sem léku
sér, og elskendurna, sem sátu á
grænu grasinu og héldust í hend-
ur. Þannig var lífið. Þegar hjartað
er opið, eru búðirnar venjulega
lokaðar. En þeir ákváðu samt að
reyna að hafa hemil á skapi sínu
framvegis.
Þessi bjarta vorsól og nýút-
sprungnu tré höfðu djúp áhrif á
Peter Bett, eins og alla þá, sem
komu undir áhrifasvið þeirra.Hann
fann sárar til einstæðingsskapar
síns en nokkru sinni fyrr. Þrátt
fyrir birtuna í kring um hann, varð
enn dimmra í sál hans. Trén voru
sprungin út, en hann var enn líf-
vana. Elskendurnir gengu saman,
tveir og tveir; hann gekk einn.
Þrátt fyrir vorið og sólina, þrátt
fyrir, að í dag væri laugardagur,
og að á morgun yrði sunnudagur
— eða öllu heldur vegna þessa, sem
hefði átt að gleðja hann eins og
það gladdi alla aðra — ráfaði hann
um Hyde Park, þar sem krafta-
verkið gerðist allt í kringum hann,
gripinn sárum einstæðingsskap.
Eins og venjulega leitaði hann
huggunar í hugarheimi sínum:
Ung, yndisleg stúlka hnaut um
lausan stein og snérist um öklann.
Stærri og gjörvulegri en í raun-
veruleikanum, brá Peter við til
þess að veita henni aðstoð sína.
Hann fór með hana heim í bíl
(sem hann borgaði sjálfur) — í
Grosvenor Square. Það kom í ljós,
að hún var dóttir lávarðar. Þau
elskuðu hvort annað ....
Eða þá, að hann bjargaði barni,
sem hafði dottið í tjörnina, og
ávann sér þannig ævarandi þakk-
læti móðurinnar, sem var rík, ung
ekkja. Já, ekkja; Peter lagði alltaf
áherzlu á það. Tilgangur hans var
fullkomlega heiðarlegur. Hann var
ennþá mjög ungur og hafði hlotið
gott uppeldi.
Eða þá, að ekkert slys varð upp-
haf kunningsskaparins. Hann sá
aðeins unga stúlku sitja eina á
bekk ákaflega einmana og sorg-
mædda. Hann gekk til hennar
djarflega, en þó kurteislega, tók
ofan og brosti. „Ég sé, að þér
eruð einmana,“ sagði hann. Hann
talaði frjálslega; málið var fallegt,
alveg laust við hreim Lancashire-
mállýzkunnar, og það var ekki vott-
ur af þessu hræðilega stami, sem
í raunveruleikanum olli honum svo
mikilla kvala. „Ég sé, að þér eruð
einmana. Það er ég líka. Má ég
sitjast við hliðina á yður?“ Hún
brosti og hann settist. Og svo sagði
hann henni, að hann væri mun-
aðarleysingi og að eina manneskj-
an, sem hann ætti að, væri systir,
sem væri gift í Roehdale. Og hún
sagði: „Ég er líka munaðarleys-
ingi.“ Það tengdi þau sterkum
böndum. Þau sögðu hvort öðru,
hvað þau áttu bágt. Og hún fór að
-